Są sprawy, które chcesz pogrzebać w niepamięci, a one mimo to wracają; które zabijasz, a one się znowu pojawiają; które ci nie pozwalają żyć w spokoju, aż się wreszcie nauczysz żyć z nimi. Wtedy już nie trzeba ich zagrzebywać, one same cię zostawiają w spokoju i już ci będzie obojętne, czy istnieją, czy nie. Powyższy fragment zdaje się traktować o tym, co w powieści „Skradzione godziny” najistotniejsze: tabu, przez lata skrywane tajemnice, wypierana wiedza o minionych wydarzeniach, która niespodziewanie wychodzi na jaw i uderza ze zdwojoną siłą we wszystkich zainteresowanych.

Powieść hiszpańskiej dziennikarki i pisarki, Marii Solar, jest zapisem dramatycznej historii dwóch rodzin, na pozór diametralnie odmiennych. Różnice klasowe, konwenanse oraz pewien niepisany kodeks obyczajowy nakazują im zachowywać dystans we wzajemnych relacjach. Nie jest to jednak możliwe, kiedy na jaw wychodzi kwestia niewygodna dla obydwu klanów. Oto pewnego dnia wnuk odkrywa w dłoni zmarłego dziadka skrawek papieru z niecodzienną treścią. Tych kilka słów odsyła dorastającego mężczyznę do niezwykłej relacji damsko-męskiej, która stała się udziałem jego przodka. Od początku jest też jasne, że samemu zainteresowanemu nie można już zadać żadnych pytań.

„Skradzione godziny” rozgrywają się niejako na dwóch planach. Na pierwszym z ich, opartym na retrospekcji, czytelnik konfrontuje się z miłosną historią sprzed laty, której finał zdaje się szokować. Z kolei na drugim planie rozgrywa się historia, nie mniej dramatyczna, a dotycząca dwóch małżeństw pogrążonych w kryzysach i zupełnie odmiennie je przeżywających.

To, co w powieści wydaje się wyeksponowane, a zarazem co stanowi jej niewątpliwy walor, to oddana – często między wierszami – sytuacja społeczno-obyczajowa w Hiszpanii z końcem lat 70. ubiegłego wieku. Akcja rozgrywa się na dwa lata przed uchwaleniem prawa rozwodowego w kraju. Autorka wiele uwagi poświęca roli kobiet w ówczesnym układzie społecznym, ich możliwościom pracy zawodowej, samorealizacji, niejednokrotnie uzależnieniu od mężczyzn. Paradoksalnie (lub wcale nie) okazuje się, że mimo upływu lat młode kobiety wciąż zmagają się z podobnymi problemami, poczynając od dzieciństwa.

Jedna z głównych bohaterek powieści ma świadomość, że jej ojciec był absolutnym wyjątkiem. Od niego bowiem usłyszała radę, którą zapamiętała na zawsze: Nigdy się nie uzależniaj od niczego ani od nikogo, kochanie moje. Żyj swoim życiem, a nie tym, jakiego się po tobie spodziewają inni. Szukaj własnej drogi. Prawdziwym szczęściem jest możliwość rządzenia własnym życiem, a chociaż możesz popełniać omyłki, to będą twoje własne błędy, a nie błędy innych.

Niewielu ojców mówiło takie rzeczy córkom w minionym wieku. Frapująca wydaje się kwestia, ilu powiedziałoby to dziś.

Ewelina Tondys