Zmęczyłem. Po wielu urwanych rozdziałach, gdzie sen odbierał mi łączność z tematem, dotarłem do końca. Cieszę się. Cieszę, bo jest to Theroux postawiony na głowie. Zniknął ów stary (ale sympatyczny) zrzęda, odkrywający zakamarki nieznanych krain, sycący wyobraźnię widokami z toczącego się pociągu. Już na samym poczatku autor stawia sprawę jasno - nie będzie o podróżach i podróży jako celu w samym sobie. Będzie o miejscach docelowych, bo sama podróż po Ameryce jest prostacko łatwa i przyjemna, więc co tu pisać. Dlatego pod żadnym pozorem nie jest to książka podróżnicza! Po "Żelaznym Kogucie" czy "Ekspresie patagońskim" całość jest miałka, bo jakże ekscytować się opisami lunchu w motelowej jadłodajni?

Ale książka nie jest nawet o tym. Jest to raczej socjologiczny traktat nt. rasizmu i biedy na Południu. Temat jest jednak przedstawiony dość płytkawo. Bo oto biali są przeżarci rasizmem, kochają broń i tęsknią do starych czasów. Są prości jak konstrukcja cepa, mało wyedukowani, ogólnie ciemnogród, zepsute zęby i zacofanie. Czarni natomiast są biedni, zepchnięci na margines, bezrobocie i ogólnie wiatr w oczy. Autor straszliwie zawęża pole widzenia. Mimo bogatej wiedzy o historii czy literaturze tego regionu, co sezon wraca w to samo miejsce i przez 3/4 książki rozmawia z dokładnie tym samym pastorem, tą samą działaczką społeczną czy burmistrzem. Później rusza w drogę gdzieś dalej na jeszcze większe bezdroża Arkansas czy Alabamy, spotyka farmerów czy handlarzy bronią, ale nie analizuje głębiej kultury regionu (poza literaturą), muzykę czy kuchnię ledwie zaczepia słowem. Sam jednocześnie chyba nie dostrzega swojego quasi-rasizmu, gdy z rozbawieniem (wielokrotnie) analizuje to, że wiekszość restauracyjnego biznesu przejmują tam Hindusi o nazwisku Patel, a zaplecze motelu pachnie curry.

Książka mdła i bez jakiejś iskry. Mam wrażenie, że autor jedzie w tę podróż, by potwierdzić swoje uprzedzenia i wryte w głowę obrazki, a całość pisana jest pod mądrość obecnego "etapu" (socliberalnych mediów). Zdecydowanie odmienna od "zwykłego" Theroux i nie polecałbym rozpoczynania znajomości tego autora od tej pozycji. Plus za bogate odniesienia do Faulknera czy Caldwella, ale mimo to - nie, dziękuję.

Zmęczyłem. Po wielu urwanych rozdziałach, gdzie sen odbierał mi łączność z tematem, dotarłem do końca. Cieszę się. Cieszę, bo jest to Theroux postawiony na głowie. Zniknął ów stary (ale sympatyczny) zrzęda, odkrywający zakamarki nieznanych krain, sycący wyobraźnię widokami z toczącego się pociągu. Już na samym poczatku autor stawia sprawę jasno - nie będzie o podróżach i...