Przeczytać ku relaxowi.

Z cyklu - opowieści niesamowita. Pisana w typowym 19-wiecznym kwiecistym stylu, dla współczesnego czytelnika być może nieco nużąca. Umiejętne budowanie mrocznego, mglistego nastroju irlandzkich ostępów, przy użyciu popularnej formy - odnalezionego rękopisu/pamiętnika. Widoczna fascynacja prężnie rozwijającą się nauką - kosmiczna podróż przez czas, przywodząca na myśl powstałego w tym samym czasie 'Włóczęgę wśród gwiazd' Londona. Ciekawym zabiegiem jest przeskok w opowieści, rozdzielający część grozy od części s-f, wprowadzający dodatkową tajemniczość. Książka ymaga sporej wyobraźni potrzebnej przy wizualizacji opisów.

Nudny początek ale dalsza część wciągająca. Znakomity materiał na scenariusz.

Przeczytać ku relaxowi.

Z cyklu - opowieści niesamowita. Pisana w typowym 19-wiecznym kwiecistym stylu, dla współczesnego czytelnika być może nieco nużąca. Umiejętne budowanie mrocznego, mglistego nastroju irlandzkich ostępów, przy użyciu popularnej formy - odnalezionego rękopisu/pamiętnika. Widoczna fascynacja prężnie rozwijającą się nauką - kosmiczna podróż przez czas,...

Stara, dobra fantastyka z czasów gdy gatunek ten dopiero emancypował się z powieści niezwykłych. Czytający szybko wychwyci pewne schematy, naturalne dla okresu powstania dzieła, w które obfituje ówczesna powieść niezwykła od Edgara Allana Poe poczynając, przez Wellsa po Burroughsie, a na rodzimym podwórku reprezentowana choćby przez Jerzego Żuławskiego - choć tu już mamy prawie pełną emancypację SF jako odrębnego gatunku literackiego.
Dla miłośników SF, z przełomu XIX/XX w., pozycja wręcz obowiązkowa.

Stara, dobra fantastyka z czasów gdy gatunek ten dopiero emancypował się z powieści niezwykłych. Czytający szybko wychwyci pewne schematy, naturalne dla okresu powstania dzieła, w które obfituje ówczesna powieść niezwykła od Edgara Allana Poe poczynając, przez Wellsa po Burroughsie, a na rodzimym podwórku reprezentowana choćby przez Jerzego Żuławskiego - choć tu już mamy...

Momentami, szczególne na początku, opisy wydarzeń, a raczej wizji bohatera są bardzo ciekawe, jednakże czar szybko pryska. Całokształtem książka jest bardzo nużąca i męcząca ze względu no właśnie, na zbyt obszerne wręcz opisy i na mało intrygującą akcje.

Momentami, szczególne na początku, opisy wydarzeń, a raczej wizji bohatera są bardzo ciekawe, jednakże czar szybko pryska. Całokształtem książka jest bardzo nużąca i męcząca ze względu no właśnie, na zbyt obszerne wręcz opisy i na mało intrygującą akcje.

Stara i naiwna powieść. Sztuczne emocje, chaos i niezrozumienie. Mało angażująca i nużąca w odbiorze.

4/10

Stara i naiwna powieść. Sztuczne emocje, chaos i niezrozumienie. Mało angażująca i nużąca w odbiorze.

4/10

"Dom na granicy światów" Hodgsona to wspaniała klasyka powieści grozy którą nie sposób przeczytać tylko raz.

Już sam pomysł na sposób opowiadania historii jest jednym z moich ulubionych. Autor przedstawił to jako rękopis znaleziony w ruinach starego domu, przez dwóch wziętych podróżników.

Właściwa część historii rozgrywa się właśnie od tego momentu. W zapiskach rękopisu poznajemy historie człowieka który nie zważając na opinie przestrzegających go osób zamieszkuje tytułowy dom wraz z swoją Siostrą i psem.


Autor od samego początku stawa na mnogość akcji i momenty w których na chwilę stanie wam serce. Czytając swego rodzaju pamiętnik, będziemy świadkami doznania ogromu kosmosu, zmagań z obcymi formami życia, czy nawet zachwycimy się ogromem wykreowanego świata.

Podróżowanie przez eony, przypominało mi jedną z moich ulubionych książek Wellsa, pt. "Wehikuł czasu". Czytając te opisy można się zakochać w wyobraźni autora.

Absolutna klasyka, którą trzeba znać.

"Dom na granicy światów" Hodgsona to wspaniała klasyka powieści grozy którą nie sposób przeczytać tylko raz.

Już sam pomysł na sposób opowiadania historii jest jednym z moich ulubionych. Autor przedstawił to jako rękopis znaleziony w ruinach starego domu, przez dwóch wziętych podróżników.

Właściwa część historii rozgrywa się właśnie od tego momentu. W zapiskach rękopisu...

Ta książka to prawdziwe Szaleństwo - zaczyna się jak znakomity, trzymający w napięciu monster horror by w połowie płynnie przejść w trudne do ogarnięcia umysłem, kosmiczne weird fiction o rozmachu mogącym zawstydzić samego Lovecrafta. „Dom Na Granicy Światów” to powieść dziś nieco zapomniana, ale absolutnie fascynująca i zasługująca na poczesne miejsce w panteonie sław literackiej grozy.

+

Starszy (po pięćdziesiątce, sic!) mężczyzna sam, tylko z siostrą, mieszka w tajemniczym, położonym na irlandzkim bezludziu, domu, który nabył po bardzo okazyjnej cenie. W pobliżu domu ciągnie się mroczny jar, który miejscowi nazywają malowniczo „Piekłem”. Pewnego dnia w tymże Piekle obsuwa się ziemia i otwiera się tajemnicze przejście. Z otchłani wylegają na świat potworne „świniostwory” (sic!),obrzydliwe i agresywne. Z miejsca przystępują do ataku na Dom - mężczyzna barykaduje wszystkie okna i drzwi, ostrzeliwuje się z dubeltówki, zrzuca na napastników fragmenty muru - archetyp fabularny, który zostanie powielony w wielu późniejszych zobiakowych klasykach horroru.
Jak wiadomo, „po nocy przychodzi dzień”, więc w końcu szturm zostanie odparty, wtedy zaś nieustraszony bohater wraz z wiernym psem podąży śladem potworów i, wyposażony w baterię świec wejdzie w mroczną, podziemną plątaninę korytarzy. Zaprowadzi go ona do bezdennej otchłani, dalszej wędrówce położą jednak kres wody pobliskiego jeziora; przerwawszy tamy zaleją one lochy a mężczyzna ledwo ujdzie z życiem.

A potem, a potem……no ihaaaaa, tego się nie da łatwo zrozumieć, nie da się zręcznie o tym napisać, to po prostu TRZEBA przeczytać. Otóż pewnego popołudnia nasz bohater, zażywając z wiernym psem u nogi wypoczynku w swej bibliotece staje się świadkiem…przyspieszenia czasu (!?!) prowadzącego do końca świata (!!??!!!). Widzi, jak jego pies przemienia się w kupkę popiołu, widzi swe ciało, które najpierw starzeje się gwałtownie, później również niknie pod prochami tysiącleci - widzi, jak gaśnie (!!!???!!!) Słońce, jak martwa Ziemia spada na jego powierzchnię, jak zagładzie ulega cały układ słoneczny !!!!! Jpdrl - nie wiem, co spożywał, wdychał czy zażywał podczas pisania Hodgson, ale to musiał być naprawdę strongest stuff.
Drugiego takiego tripu nie ma chyba w całej literaturze grozy - to jest coś ekstremalnie dziwnego, esencja weird fiction, kosmiczna groza podszyta fascynacją - numinosum.
Już nawet późniejsze mroczne, ponure zakończenie powieści nie jest w stanie przebić potęgi i niezwykłości tej podróży.

+

Jedyna dostępna polska edycja „Domu”, z „Czytelnika” ma już ponad 35 lat. Szkoda, że Hodgson jest tak zapomniany, niesprawiedliwie. Co prawda sporo jego dorobku wydało nieocenione C&T, ale podobno kiepsko się sprzedawał, więc wydawca poddał temat kontynuacji. Jeszcze bardziej nieocenione Wydawnictwo IX przymierza się do innej jego powieści, „Night Land” (wspaniale!),„Dom Na Granicy Światów” może nieco odstrasza swą „staroświeckością” i nietypowym charakterem, wymagającym skupienia i mocno otwartego umysłu?

Bo to naprawdę coś zupełnie niezwykłego. „Dom” w pierwszej połowie jest - znakomitym! - action horrorem. Obrzydliwe monstra atakują bez ustanku domostwo, oblężony mężczyzna gania od drzwi do drzwi i wzmacnia zabezpieczenia, strzela, walczy, miota się - no, full opcja przygodowa. Jasne, jest coś niepokojącego w postaci siostry, która najwyraźniej nie zdaje sobie zupełnie sprawy z zagrożenia (nie widzi potworów?),mało, histerycznie boi się naszego bohatera (!),ale ten trop pozostaje na marginesie, z tyłu (zaniepokojonej) głowy czytelnika, no bo trzeba wraz z bohaterem biegać, walczyć, odpierać szturmy!!!

Późniejsza eksploracja jaskiń, budząca dalekie skojarzenia z różnymi fragmenty opowieści Lovecrafta, dalej trzyma w napięciu, zamiast akcji wychodzi na pierwszy plan poczucie zagrożenia i tajemnicy. Ponure lochy, klapa w podłodze najgłębszej piwnicznej komory, tunele w ziemi wiodące do mrocznej otchłani - no, gites majonez.

Ale ten szalony, obłąkańczy sen? Naraz powieść zupełnie zmienia swój charakter, z przygodowej historii przechodzi w nawiedzony poemat prozą, w obłąkańcze opisy kosmicznych zjawisk i katastrof. Ta zmiana łapie czytelnika zupełnie nieprzygotowanego, zaskakuje, dosłownie wbija w glebę.
I - co charakterystyczne - opowieść nie wróci już na pierwotne tory! Owszem, pojawi się ponura, depresyjna coda, ale praktycznie żadna z tajemnic Domu nie zostanie wyjaśniona! Każdy sam może sobie usiłować wyjaśnić, co się działo. Czy to wszystko to efekt szaleństwa głównego bohatera (jak jednak zatem zmarł wierny pies)? Czy może Dom rzeczywiście łączył rożne plany istnienia? Czy gigantyczne bóstwa ze snów istnieją, a wydarzenia w powieści to efekt ich igraszek?

Mimo że momentami - zwłaszcza podczas kosmicznego tripu - niełatwa to lektura, KONIECZNIE (a fani weird fiction przeKoniecznie) trzeba przeczytać.

PS.
Fani black metalu znający Inquisition i ich kosmiczny, planetarny satanizm poczują pokrewny vibe

PPS.
Mistrz Z Providence był die-hard fanem powieści Hodgsona, i obecny w niej klimat „kosmicyzmu” z Domu trochę w swej mitologii wykorzystał. Gdyby ktoś chciał wznawiać, to chyba warto by to zrobić ze stickerem „powieść, która zainspirowała HPL”.

Ta książka to prawdziwe Szaleństwo - zaczyna się jak znakomity, trzymający w napięciu monster horror by w połowie płynnie przejść w trudne do ogarnięcia umysłem, kosmiczne weird fiction o rozmachu mogącym zawstydzić samego Lovecrafta. „Dom Na Granicy Światów” to powieść dziś nieco zapomniana, ale absolutnie fascynująca i zasługująca na poczesne miejsce w panteonie sław...

Nie jestem fanką tego typu literatury. Pomimo dość przerażającego dla mnie wstępu autor wprowadza nas coraz głębiej w czeluści mniej strasznej powieści. Momentami książka jest troszkę zakręcona związane jest to z wycieczkami w czasie jednak ogólnie książkę przeczytałam z zapartym tchem.

Nie jestem fanką tego typu literatury. Pomimo dość przerażającego dla mnie wstępu autor wprowadza nas coraz głębiej w czeluści mniej strasznej powieści. Momentami książka jest troszkę zakręcona związane jest to z wycieczkami w czasie jednak ogólnie książkę przeczytałam z zapartym tchem.

Rzecz o mocno staroświeckiej narracji. Fantastyczne wydarzenia, kiedyś być może fascynujące, dziś nużą trywialnością, emocje nie przekonują. W mojej ocenie to zmurszałe próchno, niespecjalnie warte lektury. Było, minęło, nie ma po co do tego wracać. Z pewnością jednak, tytuł może stanowić jakąś wartość dla miłośników archaicznych klimatów w literaturze.
3/10

Rzecz o mocno staroświeckiej narracji. Fantastyczne wydarzenia, kiedyś być może fascynujące, dziś nużą trywialnością, emocje nie przekonują. W mojej ocenie to zmurszałe próchno, niespecjalnie warte lektury. Było, minęło, nie ma po co do tego wracać. Z pewnością jednak, tytuł może stanowić jakąś wartość dla miłośników archaicznych klimatów w literaturze.
3/10

Mniej ciekawa niż „Szalupy z Glenn Carrig”, nie jest też straszne. Dość psychodeliczna. Akcja jest dość wartka, więc przynajmniej nie jest nudno.
I pomimo upływu lat, jest całkiem oryginalna.

02.09.21

Mniej ciekawa niż „Szalupy z Glenn Carrig”, nie jest też straszne. Dość psychodeliczna. Akcja jest dość wartka, więc przynajmniej nie jest nudno.
I pomimo upływu lat, jest całkiem oryginalna.

02.09.21

Niektóre opisy kosmicznych zjawisk trochę się dłużą, ale nie przeszkadzało mi to specjalnie chłonąć niepokojącą atmosferę Domu i poczynań jego osobliwego mieszkańca - autora zapisków. Bardzo klimatyczna historia. Momentami mozna poczuć zapach wokół Domu, przerazić się bezkresem otchłani i poczuć egzystencjalne zwątpienie narratora.

Niektóre opisy kosmicznych zjawisk trochę się dłużą, ale nie przeszkadzało mi to specjalnie chłonąć niepokojącą atmosferę Domu i poczynań jego osobliwego mieszkańca - autora zapisków. Bardzo klimatyczna historia. Momentami mozna poczuć zapach wokół Domu, przerazić się bezkresem otchłani i poczuć egzystencjalne zwątpienie narratora.