..."wiersz żyw będzie i tobie nie da zginąć w mroku".

Od mniej więcej dekady jestem ciągle tak samo i niezmiennie zakochana w tym zbiorze poezji. Prawdopodobnie utwory w nim zamieszczone zostały opublikowane bez zgody autora, prawdopodobnie przemieszały się, kolejność powinna być inna, ale wszystko to nie zmienia faktu, że to skończone dzieło sztuki, w którym nawet niedoskonałość ma swoje miejsce jako przewrotne poświadczenie geniuszu, drobna skaza, która tym bardziej podkreśla doskonałość; skończone dzieło sztuki, od którego nic nie można ująć ani nic do niego dodać.
To jeden z tych niewielu zbiorów poezji, który czyta się jak powieść psychologiczną: najpierw sonety pisane na zamówienie rodziny, aby przekonać młodzieńca do małżeństwa, potem rodząca się fascynacja i wraz z nią przychodzące wszystkie blaski i cienie miłości: niespełnienie, tęsknota, poczucie niższości, uwielbienie, podziw... Mija czas, zmieniają się pory roku, zmienia się uczucie, rodzi się ból, kiedy ideał nie może sprostać swojemu własnemu wizerunkowi, pojawia się zazdrość o kobietę, rozpoczyna się miłosny trójkąt, przerwany fizycznym cierpieniem wywołanym chorobą. Uczucie miało swój początek, kulminację, trwanie, zmieniało się, dojrzewało - i nawet kiedy z wolna odchodzi i gaśnie, nie spowija go mrok niepamięci ani gorycz przemijania.

Czterysta lat, a niemal słychać w tych frazach bicie zakochanego serca.
"Wiersz żyw będzie...".

..."wiersz żyw będzie i tobie nie da zginąć w mroku".

Od mniej więcej dekady jestem ciągle tak samo i niezmiennie zakochana w tym zbiorze poezji. Prawdopodobnie utwory w nim zamieszczone zostały opublikowane bez zgody autora, prawdopodobnie przemieszały się, kolejność powinna być inna, ale wszystko to nie zmienia faktu, że to skończone dzieło sztuki, w którym nawet...