Zejściu Zaratustry z gór wcale nie musi towarzyszyć atmosfera triumfującego i napuszonego nadejścia nowej filozofii. Chociaż historia nam pokazuje, że jego ideały poprzez ich częste wypaczanie prowadziły do tragedii, nie może to oznaczać konieczności chowania teorii Friedricha Nietzschego do lamusa, jako wstydliwych objawów naszych burzliwych czasów. Nadinterpretacja jest bardzo szkodliwa w sytuacji, kiedy musimy połączyć wartość naukową filozoficznego dzieła z barwnie przedstawionym zabytkiem poetyki. Wielu z nas chciałoby wzorem niemieckiego myśliciela skruszyć stare tablice wartości i zastąpić je nowymi katedrami nauki, opartymi na zupełnie innych podstawach, niż wyobrażał je sobie Nietzsche. Jednak wystarczy tylko zmienić sposób postrzegania tego wspaniałego dzieła, jakim jest "To rzekł Zaratustra", aby mosty rozwieszone pomiędzy człowiekiem a nadczłowiekiem nabrały nowego i bardziej przyjaznego wymiaru.

Mógłbym odczuć, że zgłębiłem tajemnicę życia, że ważyłem świat okiem filozofa kręcącego wiecznym kołem bytu. Rzeczywiście, pojęcia przestrzeni i czasu zatraciły dla mnie swoje pierwotne znaczenie i zatarły się gdzieś w głębokich metaforach, wprzęgniętych w filozoficzny dyskurs. W grach słownych, tak licznie towarzyszących wizjonerskiemu Zaratustrze, odkryłem pozy wielkiego maga, stojącego przed setkami zagadek. Straszne, wstrząsające, upojone samotnością. To w takiej atmosferze następuje przezwyciężanie człowieka, obdarzonego swoją własną i silną wolą. "Wstań, przepastna myśli, z mojej głębi!". Chciałbym posiąść w sobie umiejętność takiego przeżywania własnych wątpliwości, aby wszelkie związane z tym odczucia mogły się odrywać od ziemi z lekkością ptaków.

Czy "najszpetniejszy człowiek" Nietzschego zamordował Boga? A może Boga już dawno przedtem nie było? Może dopiero pod wpływem wydostania się naszych myśli z ciasnych umysłów, dojrzeliśmy do rzucania tak ciężkich oskarżeń wobec własnej niewiedzy? Jedno jest pewne. Niemiecki filozof okiem Zaratustry zagląda w głąb wszechrzeczy, surowymi przypowiastkami szepcze o rzeczach nieprzemijalnych. A do swoich czytelników mówi: "Kto ma uszy, niechaj słucha". Spróbujcie rozwikłać węzły gordyjskie zawiązane przez najsamotniejszego pustelnika. To on będzie rzucał do środka waszych umysłów pytania, aby zobaczyć jak bardzo są one głębokie. To ten nowy obrazoburca pozwoli Wam rozróżnić "powinienem" od "chcę".

Friedrich Nietzsche napisał, że "najgorzej dręczą nas i gną niewidzialne ręce". Oczywiście możemy tak jak jego bohater umknąć w samotność i płodzić nowe idee. Jednak większość z nas musi stanąć oko w oko z trudnościami przyziemnej rzeczywistości. Nie dla wszystkich z nas przewidziano posiadanie duszy głodnej wyższych wartości. Jednak nawet jeśli po przeczytaniu "To rzekł Zaratustra" nie zajrzymy w siebie tak głęboko jak chciałby tego niemiecki myśliciel, to i tak na nasz sposób postrzegania świata padnie inne światło. Mam tylko nadzieję, że będzie to jasność nieoślepiająca nas, ale wyznaczająca drogę do swojego osobistego rozwoju.

Zejściu Zaratustry z gór wcale nie musi towarzyszyć atmosfera triumfującego i napuszonego nadejścia nowej filozofii. Chociaż historia nam pokazuje, że jego ideały poprzez ich częste wypaczanie prowadziły do tragedii, nie może to oznaczać konieczności chowania teorii Friedricha Nietzschego do lamusa, jako wstydliwych objawów naszych burzliwych czasów. Nadinterpretacja jest...