Są złe książki i złe książki. Tym pierwszym można trochę przebaczyć bo przynajmniej rozbawiły albo zaciekawiły chociaż na moment, dały cokolwiek do myślenia. Tym drugim nie przebaczasz nigdy. Zawiodły na całej linii, na wszystkie możliwe sposoby, choć obiecywały tak wiele.

Powieść Moggach niestety muszę zakwalifikować do drugiej grupy. Jest to żałosna, pseudo-historyczna, niespójna bajeczka o tragicznym (jakże inaczej, tyle głupoty to prawdziwa tragedia) romansie Holenderki Sophii, bardziej Amerykańska w swoim sposobie przedstawiania świata niż hamburger lub frytki (a delicje te, jak wiemy, pochodzą z Europy i zostały zawleczone na kontynent amerykański przez imigrantów i/lub żołnierzy). Tło ma z historią tak wiele wspólnego jak dekoracje w teatrzyku lalek z prawdziwym krajobrazem. Niestety, droga autorko, mnie nie wystarczą tulipany i parę wzmianek o spekulacji na ich cebulkach żeby zakrzyknąć ‘ XVII-wieczny Amsterdam jak żywy’! Tych parę flamandzkich obrazów które opisałaś nie zadawszy sobie nawet trudu głębszej analizy, nijak nie odzwierciedla sztuki tamtego kraju i okresu. ‘Rzucanie znanymi nazwiskami’ typu Rembrandt Harmenszoon van Rijn bez wyraźnego powodu to też nienajlepsza zagrywka; przypomina mi ona metodę rozpowszechnioną wśród amerykańskich reżyserów gorszego sortu. Jak chcesz, żeby twój bohater uchodził za intelektualistę i wielbiciela szeroko pojętej sztuki, każ mu lubić francuskich impresjonistów – odpowiednie wrażenie murowane, niestety tylko wśród tej mniej wybrednej części publiki.

To smutne że żaden charakter przedstawiony w ‘Tulipanowej gorączce’ nie zasługuje na miano trójwymiarowej postaci lub chociaż postaci rokującej pozytywnie na wyżej wzmiankowane trzy wymiary. Sophia wydaje się pacynką na sznurkach które są pociągane przez głupotę i pożądanie, czasami oba naraz. Jej mąż to tępy safanduła który, zaiste z niezrozumiałych dla mnie powodów, zrobił majątek na handlu. Jak taki przeraźliwie naiwny przymuł radził sobie na nienajłatwiejszym w końcu rynku towarów i usług z konkurencją? Jakim sposobem nikt go nie okantował tudzież nie oszwabił? Cud widomy i łaska boska (ewentualnie grafomaństwo, do wyboru). Jan van Loos, malarz i kochanek Sophii przebija nawet głupotę jej męża – nie będę tu wdawać się w szczegóły bo spoiler by spoiler poganiał, powiem tylko że nawet jego technika malarska, opisana w stanie szczątkowym, nie przekonała mnie że facet umiał używać pędzel zgodnie z przeznaczeniem. Naprawdę, przy tym gniocie ‘Dziewczyna z Perłą’ Tracy Chevalier wydaje się prawdziwym arcydziełem i poważnym traktatem na temat sztuki flamandzkiej, którą skądinąd bardzo lubię.

Pozwolę sobie zakończyć jednym pozytywnym zdaniem które mi obecnie przychodzi na myśl. Mam nadzieję że z tego mdłego, topornego i straszliwie powierzchownego powieścidła pełnego sztucznych zwrotów akcji i kartonowych charakterów Justin Chadwick zrobi dużo lepszy, prawdziwie ‘klimatyczny’ film.

Są złe książki i złe książki. Tym pierwszym można trochę przebaczyć bo przynajmniej rozbawiły albo zaciekawiły chociaż na moment, dały cokolwiek do myślenia. Tym drugim nie przebaczasz nigdy. Zawiodły na całej linii, na wszystkie możliwe sposoby, choć obiecywały tak wiele.

Powieść Moggach niestety muszę zakwalifikować do drugiej grupy. Jest to żałosna, pseudo-historyczna,...