Tamtego dnia młodsze królewny, jak często się im zdarzało, spierały się, której z nich przypadnie rola Matabruny, bo żadna z nich nie chciała zostać złą czarownicą, Dosia zaś znad poduszki pokrytej psią sierścią zerkała na Eliasa, jasnowłosego dzikiego chłopca, przyodzianego na gobelinie w przedziwną ni to kolczugę, ni to koszulę utkaną wprost z listowia, gdy karmił swoje rodzeństwo, podstępem Matabruny zamienione w stado łabędzi. Zastanawiała się, w jaki sposób zdołał zachować wśród leśnych stworzeń pańską bladość skóry, krągłość łydek i wdzięczne, nieomal łabędzie wygięcie szyi. Sieroty, które zdarzało się jej spotykać, miały wychudłe członki, poranione ręce i ziemiste, wygłodniałe twarze. I nikt nie dopatrywał się w nich szlachetności ani innych przymiotów. Kaznodzieje, owszem, nawoływali do miłosierdzia, ale małych, kostropatych nędzarzy przepędzano od progów mieszczańskich i kościelnych i zawsze dawało się to jakoś zgrabnie wytłumaczyć – bo nie dość byli pokorni, bo się parali złodziejstwem, bo skrycie nienawidzili zasobniejszych od siebie i w głębi serca życzyli im jak najgorzej. Jak to było możliwe, głowiła się karliczka, że jedni, chowając się wśród bydlątek, nabierają wdzięku, inni zaś niepostrzeżenie potwornieją i osuwają się w bydlęcą głupotę? Może Elias i jego rodzeństwo wychowywali się w jakimś innym lesie, podobniejszym do rajskiego ogrodu niż do zagajników nad brzegami Prądnika, dokąd czasami zabierała ją w letnie popołudnia Alszka? Może cała szlachetność pochodzi z krwi i dzieci królewskiego rodu pięknieją, jeśli biegają boso po starych dąbrowach, podczas gdy sieroty po żebrakach i ladacznicach nabawiają się od tego jedynie liszajów i wrzodów? Kiedy ośmieliła się zagadnąć o to jedną z dwórek, panna oburzyła się tak bardzo, że tylko łaskawość królowej, rozbawionej konceptem karliczki, obroniła Dosię przed wielkim biciem. Więc potem już nie pytała o nic, w milczeniu uznając, że królewskie dzieci chowa się według innych praw niż potomstwo plebsu.

Tamtego dnia młodsze królewny, jak często się im zdarzało, spierały się, której z nich przypadnie rola Matabruny, bo żadna z nich nie chciał...

To dobrze, że człowiek nie zna swojej przyszłości, bo gdyby potrafił w nią zajrzeć, niejeden raz zabrakłoby mu siły, wytrwałości i męstwa, żeby stawić jej czoło.

To dobrze, że człowiek nie zna swojej przyszłości, bo gdyby potrafił w nią zajrzeć, niejeden raz zabrakłoby mu siły, wytrwałości i męstwa, ż...

Istnieje czas pomiędzy. Martwy, nieuchronny czas pomiędzy życiem a śmiercią. Pomiędzy grzechem a skruchą. Pomiędzy dzieciństwem a dorosłością. Najgorszy, najbardziej niebezpieczny czas, kiedy człowiek nie jest, lecz właśnie się staje. Jest bezbronny i nagi, tak jak w dniu stworzenia, bo otrząsnął już z siebie stary płaszcz, lecz nie utkał jeszcze nowego Trzeba go wtedy chronić, bo łatwo się może zgubić.

Istnieje czas pomiędzy. Martwy, nieuchronny czas pomiędzy życiem a śmiercią. Pomiędzy grzechem a skruchą. Pomiędzy dzieciństwem a dorosłości...