http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/09/liczy-sie-wnetrze-najlepszy-powod-by.html

Nie oceniaj książki po okładce. Jak cię widzą, tak cię piszą. Nie wszystko złoto, co się świeci. Ludzie posługują się różnymi kryteriami podczas oceniania innej osoby. Generalnie głosimy, że najważniejsze jest wnętrze człowieka, jednak nie da się ukryć, iż na samym początku zwracamy uwagę na czyjś wygląd, który niekiedy decyduje o tym, czy chcemy nawiązać z kimś bliższą relację. Na szczęście istnieją jeszcze ludzie, dla jakich istotniejsze okazuje się wnętrze.

Szesnastoletnie ciało Dominiki zostaje poparzone w ponad pięćdziesięciu procentach. Nie rokuje to dobrze, tym bardziej w tym wieku, kiedy baczną uwagę zwraca się na wygląd. Co więcej, do owego wypadku doprowadza jej ukochany ojciec, podpalając ją benzyną. Dominika walczy o życie, w czym stara się jej pomóc młody lekarz, a później także jego brat Marcel, traktowany jako czarna owca rodziny.

"Nie sposób skąpić kolejnych szans, gdy kogoś kochasz. I choć rozsądek podpowiada, że to głupie, że będziesz cierpieć, że znów spotka cię rozczarowanie, póki kogoś kochasz, twoje serce nie potrafi skapitulować." *

Do tego tytułu podeszłam z pewną rezerwą. Sama okładka zapowiada typowe romansidło, a opis nie różni się niczym szczególnym od innych lektur z gatunku Young/New Adult. Cieszę się, iż Augusta Docher nie poszła po najmniejszej linii oporu, tworząc kolejną sztampową historię, w której jeden z głównych bohaterów jest piękny i bogaty, a drugi biedny oraz niegrzeszący urodą. Owszem, Dominika ma kompleksy z powodu swojego wyglądu, jednak twarz i figurę ma nieprzeciętną, dlatego nieco różni się od powszechnie znanych nam postaci literackich. Dodatkowo autorka nie zrzuciła na jej barki molestowania seksualnego, gwałtu czy śmiertelnej choroby, co notorycznie pojawia się w powieściach dla młodych dorosłych. To powiew świeżości w tej sferze, za co możemy serdecznie podziękować.

"Najlepszy powód, by żyć" posiada także swoje mankamenty, na które pewnie nie zwróciłabym większej uwagi, gdybym była dużo młodsza (przynajmniej w wieku głównych bohaterów) albo posiadała znacznie mniejsze doświadczenie w poznawaniu takowych historii. Nie dzieje się tutaj zbyt wiele - w zasadzie akcja płynie dość wolno, jedynie powrót do wspomnień związanych z "przedtem", czyli czasem z okolic wypadku oraz rekonwalescencji, nadaje nieco szybszy bieg opowieści. Nie wiem także dlaczego autorka nieustannie pisała "tato" zamiast "tata". Podobno obie formy są poprawne, jednak dużo bardziej rozpowszechniona jest ta druga, a i ja sama posługuje się tylko nią, dlatego trochę mi to przeszkadzało. Żałuję także, iż rozdziały nie są oznakowane, przez co czasami na początku nie wiedziałam, kto jest narratorem.

Wątpliwości wzbudziło we mnie niezwykle szybkie rozwinięcie znajomości pomiędzy Dominiką a Marcelem - naprawdę w tych czasach młodzi ludzie zamieszkują ze sobą, będąc dla siebie niemal obcymi osobami? Do tego rozumiem miłość głównej bohaterki do ojca, jednak zastanawia mnie brak jakichkolwiek myśli związanych ze złością czy żalem spowodowanymi faktem, iż jego jeden nieostrożny ruch w pijackim ferworze doprowadził do jej utraty zdrowia oraz okaleczenia na całe życie.

"Nie kocha się za to, czego brakuje, tylko za to, co jest." **

Ta historia uświadamia, że wszystko przestaje być istotne, kiedy człowiek ma u swojego boku drugą osobę, która kocha bezgranicznie i bezinteresownie. Wtedy nieważne jak wyglądamy, czy mamy gruby portfel, a także co lubimy robić w wolnym czasie. Liczymy się my - to, co mamy w głowie, duszy i sercu. To coś, co określa nas, wyróżnia i czego nie da się niczym zastąpić.

Nieraz jesteśmy źli na wszystko dookoła - nie odpowiada nam nasz wygląd, nie mamy wystarczającej ilości gotówki, nie korzystamy z życia tak jak rówieśnicy. Zwracamy uwagę na negatywne aspekty, zamiast skupić się na pozytywach - nadal kroczymy po tym świecie, jesteśmy zdrowi i mamy kochanych ludzi u swojego boku. To jest najważniejsze. Nasze mankamenty są akceptowane w stu procentach, więc my także powinniśmy je polubić, bo dzięki temu będzie lżej funkcjonować. Wszyscy mamy mnóstwo powodów, aby żyć, chociaż czasami wystarczy jeden, ten najważniejszy, przy którym wszystko przestaje być istotne...

* cytat ze str. 218-219
** cytat ze str. 335

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/09/liczy-sie-wnetrze-najlepszy-powod-by.html

Nie oceniaj książki po okładce. Jak cię widzą, tak cię piszą. Nie wszystko złoto, co się świeci. Ludzie posługują się różnymi kryteriami podczas oceniania innej osoby. Generalnie głosimy, że najważniejsze jest wnętrze człowieka, jednak nie da się ukryć, iż na samym początku zwracamy uwagę na...