Blisko trzy lata temu, zaryzykowałem i kupiłem bardzo chwaloną Drogę Królów Brandona Sandersona - wówczas mało znanego w Polsce autora fantasy. Nie spodziewałem się, że w ten sposób rozpocznie się moja wielka przygoda z twórczością tegoż autora, a na premierę kolejnych jego książek, będę czekał z niecierpliwością. Sanderson tworzy powieści w zdecydowanej większości dla młodzieży, lecz na swoim koncie ma również kilka dla nieco młodszych czytelników. Choć zazwyczaj stronię od podobnych pozycji, to postanowiłem również i tym razem się skusić i sięgnąłem po pierwszy tom serii Alcatraz kontra Bibliotekarze.

Piasek Raszida, opowiada o Alcatrazie Smedry'm, który co chwila przenosi się od jednych rodziców zastępczych, do drugich - wszystko przez jego talent do psucia dosłownie wszystkiego wokół siebie. Na trzynaste urodziny otrzymuje przesyłkę, zawierającą spadek po rodzicach, a w niej zwyczajny woreczek z piaskiem - nic specjalnego. Szybko jednak okazuje się, że nie jest on taki zwyczajny i zostaje skradziony przez tajemniczych Bibliotekarzy - tajną, niebezpieczną i złowrogą organizację, która rządzi światem, a dokładniej mówiąc Ciszlandami. Alcatraz wyrusza zatem ze swoim nowo poznanym dziadkiem na poszukiwania. Jak się szybko okaże, rodzina chłopca jest częścią grupy sprzeciwiających się Bibliotekarzom. Alcatraz do swojej dyspozycji ma jednak wyłącznie okulary oraz talent do bycia wyjątkową ofiarą losu…

Zanim przejdę do właściwej recenzji, to muszę Wam coś zdradzić, ale nikomu nie mówcie! Piasek Raszida to tak naprawdę autobiografia Alcatraza Smedry'ego i nie jest to bynajmniej fikcja literacka. Wszystko, co zostało opisane w książce, zdarzyło naprawdę, choć może być Wam w to ciężko uwierzyć. Jednakże bibliotekarze nie chcą byście ją poznali i będą ją przed Wami ukrywać. Możecie jednak liczyć na ludzi z Wolnych Królestw, którzy ryzykując, będą podkładali w księgarniach i bibliotekach egzemplarze Piasku Raszida. Jeśli już udało się Wam ją znaleźć/zdobyć, to absolutnie nie możecie nikomu powiedzieć o jej istnieniu, inaczej bardzo szybko traficie w łapy Bibliotekarzy. A nie będzie to ani miłe, ani przyjemne...

Wracając jednak do rzeczywistości, to nie ulega wątpliwości, że Piasek Raszida był lekturą, inną od wszystkiego, co do tej pory czytałem. Jednakże, sama fabuła nie spowodowałyby, że powieść wspominałbym z uśmiechem na twarzy. Za to odpowiedzialna jest narracja. Ot, po prostu pierwszoosobowa, czyli nic nowego ani innowacyjnego. Oczywiście, gwarantuje lepszy kontakt z czytelnikiem, ale nie wydaje się, by mogła ona znacząco wpłynąć na odbiór książki, a jednak. Ma to związek z tym, iż Alcatraz ma niesamowity dystans do siebie - nie kryje się ze swoim "talentem", który powinniśmy określać bardziej jako antytalent. Nie czuje się bohaterem, nie jest odważny i często przeczytamy o tym, jak nazywa samego siebie tchórzem. Jest często ironiczny, rozwiewa obawy czytelnika i wielokrotnie z nim niejako rozmawia. Doskonale zdaje sobie sprawę, w którym miejscu może pojawić się wątpliwość, czy znudzenie u czytającego i odpowiednio to komentuje. Bywa również złośliwy - notorycznie przerywa akcję w najciekawszym momencie oraz podsuwa fałszywe tropy. To wszystko, aby czytelnik nie nudził się w trakcie czytania i autorowi wyszło to po prostu genialnie! Nie sposób przez to nie polubić głównego bohatera, choć na każdym kroku stara się on ukazać swoją osobę w złym świetle. Wszechobecny jest również humor, dlatego nie polecam czytać Piasku Raszida w komunikacji miejskiej - chwilami ciężko powstrzymać się przed uśmiechaniem się do książki, a nawet głośnym śmianiem się. O samych zdolnościach Alcatraza, jego starciu z Bibliotekarzami, trudno napisać coś konkretnego, bez zdradzania istotnych elementów fabuły. Po za tym, w Piasku Raszida poznajemy jedynie niewielką część tego konfliktu, jak i magii związanej z okularami. Dlatego uważam, że w następnych tomach będziemy mogli lepiej poznać te elementy i wówczas napiszę o nich coś więcej.

Piasek Raszida jest interesującą książką przeznaczoną nie tylko dla młodszych czytelników, która zapewnia kilka godzin bardzo dobrej lektury. Stanowi świetną pozycję dla osób szukających czegoś lekkiego a zarazem niezwykle zabawnego do czytania. Nie wymagajmy jednak od tej powieści, skomplikowanej i niesamowitej konstrukcji fabuły, zapierającej dech w piersi magii, czy mnogości bohaterów, ponieważ nie taki był zamysł przyświecający jej tworzeniu. Książka nadrabia za to znakomitą narracją, ironicznym spojrzeniem na świat przez Alcatraza oraz parodiowaniem niektórych chwytów, jakie stosują pisarze. Polecam!

Blisko trzy lata temu, zaryzykowałem i kupiłem bardzo chwaloną Drogę Królów Brandona Sandersona - wówczas mało znanego w Polsce autora fantasy. Nie spodziewałem się, że w ten sposób rozpocznie się moja wielka przygoda z twórczością tegoż autora, a na premierę kolejnych jego książek, będę czekał z niecierpliwością. Sanderson tworzy powieści w zdecydowanej większości dla...