Po mocno emocjonalnej powieści pani Elizy Segiet przyszedł czas na zapoznanie się z wybitnymi dziełami autorki, które wielokrotnie były nagradzane na całym świecie. Jako pierwszy postanowiłam przeczytać i rozważyć tomik poezji "Myślne miraże".

Tomik nie ma rozmiarów standardowej książki - jest dużo mniejszy, ale dodaje mu to tylko uroku. Papier jaki został zastosowany jest również różny od tego, jaki zwykle otrzymuje czytelnik w przeważającej ilości książek jakie obecnie znajdują się na rynku. Jest to śliski papier kredowy. Moim zdaniem dzięki temu, tomik zyskuje na szlachetności. We wnętrzu książeczki odnajdziemy blisko 50 drobnych utworów poetyckich o różnej tematyce.

Jest to zdecydowanie lektura nie na raz, bowiem straci cały swój urok oraz przekaz, który jest ukryty pod wierzchnią warstwą słów. W moim mniemaniu, poezji w ogóle nie można czytać tak jak zwykłych powieści, nie można ich połykać - nimi trzeba się tylko i wyłącznie delektować. Ze wszystkich utworów emanuje potrzeba miłości, akceptacji oraz próba zrozumienia siebie, istoty człowieczeństwa. Niektóre z wierszy są bardzo dosłowne w swoim przekazie, natomiast oczywiście nie wszystkie. Warto zatrzymać się nad nimi dłużej i zagłębić w rozmyślaniach, jak tło dodając pod nie swoje własne życie. Część wierszy będą zapewne w stanie zrozumieć tylko kobiety, ponieważ jako podmiot liryczny autorka przedstawia samą siebie. Uważam, że jest to jednak niepowtarzalna okazja dla wszystkich mężczyzn do zapoznania się z tajnikami kobiecej psychiki, których niejednokrotnie nie da się przedstawić za pomocą prostych słów - jest tu szansa tylko i wyłącznie dla poezji.

Wyrażanie własnych emocji, uczuć, próba opisu stanu ludzkiego wnętrza nie jest rzeczą łatwą. Wielką sztuką jest opisać to, czego na co dzień nie da się ubrać w słowa, a czasem po prostu nie sposób tego nijak uzewnętrznić. Łatwo poznać, że trzymana przez nas w dłoniach poezja jest bardzo dojrzałą formą ekspresji literackiej. Bardzo cieszę się na myśl, że przede mną jeszcze lektura kilku innych dzieł autorki. Serdecznie polecam ten zbiór wierszy osobom, które próbują poradzić sobie z różnego rodzaju wewnętrznymi rozterkami i lubią skupiać się w rozmyślaniach nad poezją.

Po mocno emocjonalnej powieści pani Elizy Segiet przyszedł czas na zapoznanie się z wybitnymi dziełami autorki, które wielokrotnie były nagradzane na całym świecie. Jako pierwszy postanowiłam przeczytać i rozważyć tomik poezji "Myślne miraże".

Tomik nie ma rozmiarów standardowej książki - jest dużo mniejszy, ale dodaje mu to tylko uroku. Papier jaki został zastosowany jest...

grafomania czystej wody

grafomania czystej wody

Przyznam się, że dawno nie sięgałam po poezję. Tomik "Myślne miraże" Elizy Segiet wygrałam u Wioli z bloga Subiektywnie o książkach.
Bardzo zawiodłam się na nim. Żałuję...
Żałuję, że jest tak króciutki, dosłownie do przeczytania w kilkanaście minut, no może ciut dłużej, jeśli ktoś lubi delektować się słowem pisanym.
Poetka pisze o rzeczach trudnych, prostym językiem. Stany duszy autorki często są równe z moimi, więc łatwo było mi się identyfikować z podmiotem lirycznym.
Kilka wierszy mnie urzekło, ale zacytuję tylko dwa, które skradły moje serce. Pierwszy z nich jest jakby o mnie, o moim charakterze, ale i o blogowaniu
"Gdybym była"

Gdybym była
jak wiatr i szeptała ciszą,
gdybym była
jak chmura i okrywała słońce,
gdybym była...

Jestem
tylko kobietą.
Słowem przytulam serca,
a słowo ocieplam słowem.

Słowa mają ogromną moc, są delikatne i subtelne, ale mogą też ranić. Często pozostają one tylko myślami, niekiedy gdzieś umykają.

Z kolei drugi wiersz zwraca uwagę, aby nie odpłacać za zło tym samym. Ten utwór też jest mi bardzo bliski.
"Nic nie oddaję"

Za serce daję serce,
za miłość daję miłość,
za nienawiść
nic nie oddaję.
"Myślne miraże" przeżywa się wszystkimi zmysłami. Poezja Elizy Segiet pełna jest melodycznych słów i obrazów. Część wierszy jest bardzo kobieca, a podmiot liryczny szuka swego miejsca w świecie. Autorka zwraca uwagę, aby dobrze wykorzystać dany nam czas. Tomik kończy się wierszem dającym nadzieję.
Polecam wydanie drugie z 2017 r.

Przyznam się, że dawno nie sięgałam po poezję. Tomik "Myślne miraże" Elizy Segiet wygrałam u Wioli z bloga Subiektywnie o książkach.
Bardzo zawiodłam się na nim. Żałuję...
Żałuję, że jest tak króciutki, dosłownie do przeczytania w kilkanaście minut, no może ciut dłużej, jeśli ktoś lubi delektować się słowem pisanym.
Poetka pisze o rzeczach trudnych, prostym językiem. Stany...

Miło jest wziąć do ręki i zatopić się w strofach pięknych, przemyślanych, sugestywnych wierszy, które z każdym wersem pozwolą odetchnąć od codzienności oraz wlewają w serce muzykę słów, które odczuwa się wręcz na własnej skórze, a jednocześnie zmuszają czytelnika do głębszej refleksji nad życiem i jego priorytetach. Bo w takim klimacie i tonie utrzymany jest wznowiony tomik Elizy Segiet „Myślne miraże”. Bardzo eteryczny, zmysłowy, emocjonalny, wnikliwie przyglądający się życiu.

„Piękny jest świat/ rozmalowany muzyką słowa.” - tak rozpoczyna swój tomik poetycki Eliza Segiet, wierszem „Muzyka słowa”. Ta muzyka słowa przewija się przez cały tomik, a każde ze słów jest niczym klawisz od fortepianu wygrywający najcudowniejszą melodię, opartą na synestezji dźwięków, barwie przewijających się obrazów, zmysłowością i delikatnością zarazem.


Eliza Segiet podkreśla głębią swej poezji, że w dzisiejszym świecie – słowa są na wagę najcenniejszego i najdroższego kruszcu, są kruche i subtelne, należy o nie dbać, jak o umiłowany prezent od życia. Drżący jak osika, schowany w przeźroczystym puzderku, którego można ciągle podglądać, bądź mieć na widocznym miejscu, żeby nie zapomnieć. Dlaczego to takie ważne? Współczesność wymaga od nas prężnej mobilizacji, ciągłej gonitwy za złudnością rzeczywistości, a słowa ulatują gdzieś w pośpiechu, stają się skrawkami, skrótami, często niewypowiedzianymi na głos myślami: „Cisza dialogu - / milczenie,/ które jest mową.”


Poetka stawia w swych wierszach ważne pytania: „Gdzie jest życie?”, zestawia i konfrontuje znaczenia, doszukuje się wartości nadrzędnych: „Wszystko/ jest ciągłą chwilą.”, „Na tafli wieczności/ człowiek jest tylko błyskiem.” Przypomina o tym, że miłość uskrzydla, pcha do działania, ma swój kształt, barwę, zapach. Poetka buduje napięcie i emocje, podkreśla wagę wspomnień i ludzkiej pamięci, która tak często bywa ulotna, zwraca uwagę na ważne w życiu chwile: „Czuje jak wiatr przesuwa czas/ siwieją wspomnienia/ ludzi ze snów.”


http://nietypowerecenzje.blogspot.com/2017/06/myslne-miraze-eliza-segiet-poezja.html

Miło jest wziąć do ręki i zatopić się w strofach pięknych, przemyślanych, sugestywnych wierszy, które z każdym wersem pozwolą odetchnąć od codzienności oraz wlewają w serce muzykę słów, które odczuwa się wręcz na własnej skórze, a jednocześnie zmuszają czytelnika do głębszej refleksji nad życiem i jego priorytetach. Bo w takim klimacie i tonie utrzymany jest wznowiony tomik...

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2015/01/myslne-miraze-eliza-segiet.html

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2015/01/myslne-miraze-eliza-segiet.html

Staram się częściej sięgać po poezję, gdyż w paru słowach oddaje ona to, co niektóre książki. Nie rozumiem ludzi, którzy stronią od liryki. Przecież jest to podróż pomiędzy przeżyciami wewnętrznymi, przekazywanymi (przeważnie) wypowiedziami monologicznymi.


Tomik zadedykowany jest słowami: Tym, którzy kochają poezję i tym, którym blisko, by ją pokochać.

Dzieło zawiera czterdzieści cztery pełnych obrazów, melodii i słów wierszy. Jednym z nich jest Nic nie oddaję. Autorka w prosty sposób stara przekazać się nam, że nie powinno odpłacać się nienawiścią na nienawiść. Jest to jeden z moich ulubionych wierszy, gdyż cechuje go prostota oraz głębokie przesłanie.

Za serce daję serce,
za miłość daję miłość,
za nienawiść –
nic nie oddaję.


Innym wartym uwagi utworem jest Chwila. Mówi on o tym, że nic nie trwa wiecznie, że nasze życie jest jedną wielką niewiadomą.

Nie pamiętam wczoraj,
nie wiem jakie będzie jutro,
ale wiem,
że jestem tutaj
tylko na chwilę.


Wiersz Rozmalowane usta należy do moich najbardziej ulubionych. Przekaz jest prosty: młodość ma się raz w życiu i powinno się je cenić. Nie można pozwolić, aby przyjemności młodzieńczego życia uciekły nam między palcami. Pamiętajmy, nic nie trwa wiecznie, a szczególnie dzieciństwo.

W zamkniętej przestrzeni
własnych przyjemności
po cichutku odchodzi.




Autorka pisze o rzeczach trudnych. Nie pozostawia czytelnika smutnego, pozbawiając go poczucia humoru. Myślne miraże kończą się optymistycznym akcentem, podnoszącym na duchu i wyrażającym wiarę w człowieka, dając nadzieję.

Za możliwość przeczytania tomiku dziękuję Elizie Segiet.

Staram się częściej sięgać po poezję, gdyż w paru słowach oddaje ona to, co niektóre książki. Nie rozumiem ludzi, którzy stronią od liryki. Przecież jest to podróż pomiędzy przeżyciami wewnętrznymi, przekazywanymi (przeważnie) wypowiedziami monologicznymi.


Tomik zadedykowany jest słowami: Tym, którzy kochają poezję i tym, którym blisko, by ją pokochać.

Dzieło zawiera...

Chociaż rzadko mam do czynienia z poezją, raz na jakiś czas w ramach poszerzania swoich literackich horyzontów decyduje się na takie wyzwanie. Tym razem napotkałam się na twórczość Elizy Segiet o niebanalnym tytule „Myślne miraże”. Poezję oryginalną, stymulującą i pozytywną. Poezję bardzo oszczędną i skuteczną – gdzie w zaledwie kilku słowach można rozbudzić wyobraźnię oraz wywołać refleksję, zatapiając się miksturze zmysłów.
Tomik zaczyna się wstępem Piotra Mroza, w którym dowiemy się o mocy słów oraz tym jaką niezgłębioną siłę posiadają. W ten sposób jesteśmy przygotowani do zmierzenia się z niewielkimi objętościowo, lecz bogatymi w doznania wierszami poetki. Łącznie w tomiku znajdziemy 44 wiersze, niektóre nawet z imienną dedykacją. Na końcu książki znajdziemy posłowie sporządzone przez Kingę Młynarską, próbującą interpretować i podsumować przeczytane właśnie wiersze, malując portret ich autorki.
Ciężko jednoznacznie określić tematykę wierszy. Najprościej i najogólniej można stwierdzić że są to wiersze kobiece, pełne sensualności i delikatności, nieraz intymne. Traktują o życiu, miłości, ale również o czasie i przemijaniu. Nie brakuje rozważań nad zmysłami – o głębszej, nieco synestezyjnej interpretacji mowy, dźwięku i ciszy. W niektórych tekstach można doszukać się porównania do wydarzeń historycznych. Bardzo często przedstawiają osobiste doznania poetki i jej rozterki nad samą sobą i światem, który ją otacza. Zwłaszcza jeżeli chodzi o miłość, którą pisarka przedstawia w różnych odcieniach. Chociaż wydaje się, że wiersze stanowią pewny powiązany ciąg, jednak nie uważam że trzeba je czytać po kolei. Co ciekawe, harmonijność wierszy pozwala praktycznie czytać wiersze w różnej kolejności – obowiązuje zatem pełna dowolność. Niemal z każdego tekstu przebija się żeński pierwiastek – niezwykła zmysłowość, subtelność i tajemniczość. Nie znajdziemy tu negatywnych doznań, nie spotkamy się z cierpieniem oraz bólem. To miejsce zostało zastąpione spokojem, zgodą i akceptacją. Wiersze dopełnia i uzupełnia pędzel w formie grafik wykonanych przez Piotra Karczewskiego, które stanowią spójną całość.

Pełna recenzja książki na:
http://moznaprzeczytac.pl/myslne-miraze-eliza-segiet/

Chociaż rzadko mam do czynienia z poezją, raz na jakiś czas w ramach poszerzania swoich literackich horyzontów decyduje się na takie wyzwanie. Tym razem napotkałam się na twórczość Elizy Segiet o niebanalnym tytule „Myślne miraże”. Poezję oryginalną, stymulującą i pozytywną. Poezję bardzo oszczędną i skuteczną – gdzie w zaledwie kilku słowach można rozbudzić wyobraźnię oraz...