Budowanie odpowiednich cliffhangerów w literaturze nie jest łatwym zadaniem. A już na pewno nie udaje się to każdemu. Kathrin Lange postawiła sobie wyjątkowo ambitne zadanie, które miało przykuć czytelnika do jej książki i nie pozwolić mu, aby odłożył ją choć na chwilę. Cóż, prawie się udało.

Lange trzeba przyznać jedno – potrafi zaciekawić. Punkt wyjścia dla „40 godzin”, choć może wydawać się przesadzony, łapie czytelnika „na wędkę”. Mamy ciekawego bohatera, czyli Farisa Iskandera, funkcjonariusza pracującego w specjalnym oddziale berlińskiej policji do walki z przestępstwami na tle religijnym. Brzmiałoby to klasycznie, gdyby nie to, że Faris jest muzułmaninem. Wyznanie naszego bohatera ogrywa zresztą dużo większą rolę, niż z początku można by przypuszczać. Zarówno w momentach, gdy poznajemy kolejne elementy fabuły, jak również wtedy, gdy Lange buduje psychikę swojego protagonisty.

Faris dostaje telefon i coś na kształt ultimatum, dające mu tytułowe 40 godzin na to, by zapobiec śmierci mężczyzny. Warto dodać, że ten jest ukrzyżowany więc każda minuta ma znaczenie. Lange dość opornie wprowadza nas w fabułę, nie śpiesząc się ujawnia fakty i ślady, które razem z Farisem poznajemy. W tle dostajemy jeszcze kilka informacji o przeszłości bohatera. Jak możemy się domyślić, będzie ona miała wpływ na wydarzenia.

„40 godzin” to dość solidnie napisana powieść, która potrzebuje jednak czasu, by przekonać do siebie czytelnika. Mimo ostrego początku, napięcie gdzieś się po drodze rozmywa. Owszem, są zamachy, cliffhangery i wszystko, co powinno wchłonąć czytelnika. I dzieje się tak, ale po jakimś czasie. Nie byłaby to wada, gdyby nie to, że Lange zaczęła z wysokiego C, a potem nie udźwignęła jego ciężaru.

Mimo wszystko polubiłem Farisa i to nie tylko ze względu na jego gusta muzyczne, ale raczej dlatego, że Lange potrafiła pokazać go ze wszystkimi wadami i przywarami prawdziwego człowieka. „40 godzin” to początek nowego cyklu i liczę, że później będzie już tylko lepiej.

Bartosz Szczygielski