Moja osobista tradycja zimowych spotkań z klasyką trwa już parę lat. Tym razem padło na dramat „Cyd”. Choć, jako się rzekło, po klasykę sięgam w miarę regularnie, to już dawno nie czytałem historii, która rozgrywałaby się we wczesnośredniowiecznej Hiszpanii.

No i w sumie to dobrze było się przenieść do tej epoki. Może liczyłem na nieco więcej „rycerskości”, a mniej miłości, ale i tak przyjemnie spędziłem czas przy tej książce. Nasunęło mi się trochę zabawne skojarzenie, że dzięki tłumaczeniu Jana Andrzeja Morsztyna ta historia nabrała nieco mickiewiczowskiej stylistyki. Jeśli zatem ktoś lubi krajową klasykę, to Cyd powinien przypaść do gustu.

Moja osobista tradycja zimowych spotkań z klasyką trwa już parę lat. Tym razem padło na dramat „Cyd”. Choć, jako się rzekło, po klasykę sięgam w miarę regularnie, to już dawno nie czytałem historii, która rozgrywałaby się we wczesnośredniowiecznej Hiszpanii.

No i w sumie to dobrze było się przenieść do tej epoki. Może liczyłem na nieco więcej „rycerskości”, a mniej...

Trzy historie, trzy rodziny, trzy osoby i każda z nich ma swój własny dylemat - miłość czy honor? Najważniejsza decyzja w ich życiu, która przesądzi o jego losie.

Trzy historie, trzy rodziny, trzy osoby i każda z nich ma swój własny dylemat - miłość czy honor? Najważniejsza decyzja w ich życiu, która przesądzi o jego losie.

Utwór bardzo krótki. Język nie współczesny. Czyta się szybko chociaż mogą pojawić się problemy ze zrozumieniem słów.
Problem co ważniejsze: miłość czy honor rodu jest znanym motywem literatury. Mimo wszystko warto przeczytać.

Utwór bardzo krótki. Język nie współczesny. Czyta się szybko chociaż mogą pojawić się problemy ze zrozumieniem słów.
Problem co ważniejsze: miłość czy honor rodu jest znanym motywem literatury. Mimo wszystko warto przeczytać.

nie zrozumiałam kompletnie co tu się stało

nie zrozumiałam kompletnie co tu się stało

6/10 - za treść
7,5/10 - za wiersz

6/10 - za treść
7,5/10 - za wiersz

8/10
Słynna tragikomedia Corneille'a opowiada historię słynnego Cyda, który zostaje postawiony w typowej tragicznej sytuacji - spełnić obowiązek względem ojca i utracić miłość, czy sprzeciwić się powinności, ale zachować ukochaną. Choć dramat dotyczy bohatera narodowego Hiszpanii, z którą Francja toczyła w momencie premiery wojnę, odniósł ogromny sukces, ale autor sprowadził na siebie przytłaczającą krytykę ze strony kół literackich.

Przede wszystkim, głęboki szok budziła postać Chimeny, której postawę uznawano za niemoralną. Corneille'owi wytykano także niezachowanie zasady trzech jedności i brak poszanowania dla spójności fabuły i wzniosłości języka. Autor dramatu skupił się przede wszystkim na oddaniu psychologii, akcja sprowadzona jest do minimum, prowadzą ją wyłącznie dialogi osnute wokół problemu pogodzenia miłości z obowiązkiem. Uderzył mnie fakt, że fabuła "Cyda" jest mimo wszystko wielowątkowa i pierwszy raz widziałem w dramacie tak przejrzystą strukturę trzech aktów, w których każdy dotyczył innego zagadnienia. Choć jest ich w zasadzie pięć, co tym bardziej jest dla mnie zdumiewające.

Bardzo dobry dramat, a XVII-wieczny przekład Morsztyna wciąż się nie zestarzał - pozwala z łatwością śledzić dialogi, a jednocześnie buduje starodawny klimat. Trochę szkoda, że nie było klasycznego zakończenia pełnego tragizmu, ale na tym też polega przełomowość Corneille'a. Należy też pamiętać, że przed "Cydem" właściwie francuska dramaturgia nie istniała.

8/10
Słynna tragikomedia Corneille'a opowiada historię słynnego Cyda, który zostaje postawiony w typowej tragicznej sytuacji - spełnić obowiązek względem ojca i utracić miłość, czy sprzeciwić się powinności, ale zachować ukochaną. Choć dramat dotyczy bohatera narodowego Hiszpanii, z którą Francja toczyła w momencie premiery wojnę, odniósł ogromny sukces, ale autor...

Nie rozumiem, czemu wszyscy tak na tego "Cyda" narzekają. Czytało mi się to bardzo miło i bardzo szybko, wciągnęłam się w akcje, co w przypadku książek zaliczanych do tak zwanej klasyki jest raczej wyjątkiem niż regułą. Bohaterów polubiłam, na konstrukcje fabuły nie narzekam. Rozumiem dylematy i problemy bohaterów, nawet trochę żałuję, że to nie jest powieść- dramat przyjemna sprawa, ale kiedy jest wystawiany na scenie. Czyta się to zawsze gorzej niż inne rodzaje literackie, bo nie do tego jest przeznaczony. A przynajmniej nie do tego był przeznaczony w czasach powstania "Cyd", bo później to różnie bywało. W powieści mogłabym bardziej wczuć się w sytuacje bohaterów, zagłębić w ich psychikę. A ja wielkie wybory zasadniczo lubię, więc poczytałabym chętnie.

Cóż mogę więcej powiedzieć? Tematyka ponadczasowa, ale dosyć prosta, pozwalająca na refleksje, ale nie zmuszająca do nich. Niezależnie- tędy, owędy, czy jeszcze inaczej- mi się podobało i polecam.

Nie rozumiem, czemu wszyscy tak na tego "Cyda" narzekają. Czytało mi się to bardzo miło i bardzo szybko, wciągnęłam się w akcje, co w przypadku książek zaliczanych do tak zwanej klasyki jest raczej wyjątkiem niż regułą. Bohaterów polubiłam, na konstrukcje fabuły nie narzekam. Rozumiem dylematy i problemy bohaterów, nawet trochę żałuję, że to nie jest powieść- dramat...

"Cyd" to opowieść o konflikcie w różnych wymiarach. Dochodzi do werbalnej i fizycznej konfrontacji między bohaterami ale też i do konfliktu między uczuciem a honorem, co w czasach, kiedy honor był rzeczą świętą doprowadzało do licznych nieszczęść. Sami bohaterowie przeżywają także głębokie rozterki wewnętrzne, co również nie ułatwia im życia. Ale skoro akcja się gmatwa, to musi się też i rozwiązać, co Corneille czyni w stylu typowym dla XVII wieku. Kiedyś taka lektura by mnie męczyła ze względu na archaiczny język; dzisiaj czytałem z zainteresowaniem i przyjemnością.

"Cyd" to opowieść o konflikcie w różnych wymiarach. Dochodzi do werbalnej i fizycznej konfrontacji między bohaterami ale też i do konfliktu między uczuciem a honorem, co w czasach, kiedy honor był rzeczą świętą doprowadzało do licznych nieszczęść. Sami bohaterowie przeżywają także głębokie rozterki wewnętrzne, co również nie ułatwia im życia. Ale skoro akcja się gmatwa, to...

Epos rycerski z czasów hiszpańskiej rekonkwisty osnuty wokół tradycyjnego rdzenia - honoru i miłości. Świetnie się czyta.

Epos rycerski z czasów hiszpańskiej rekonkwisty osnuty wokół tradycyjnego rdzenia - honoru i miłości. Świetnie się czyta.

Opowieść o miłości i honorze. Dosyć monotonna, przegadana i niezbyt fascynująca.

Opowieść o miłości i honorze. Dosyć monotonna, przegadana i niezbyt fascynująca.