No, to sobie troszkę narobiłam lekturą książki, w której, wg Sandra Jasona, "nic się nie dzieje". I, faktycznie - nie ma tutaj szalonych zwrotów akcji, gwałtownie przyspieszających puls, za to jest spokojna, rzeczowa narracja miłej, bystrej nastolatki - osamotnionego, krzywdzonego przez własną matkę dziecka, niemalże od momentu narodzin... A matka to seryjna dzieciobójczyni, która swoich zbrodni dokonywała na oczach córki. Annie/Milly najpierw wzbudziła we mnie ogromne współczucie, żal, połączone z niedowierzaniem, ale po kilkudziesięciu stronach zaczęło być strasznie, straszniej i już nie wiedziałam, co jest prawdą i co mam myśleć. Może jak ktoś czyta dużo thrillerów, nie zareaguje uciskiem w żołądku i przerażającymi obrazami we własnej głowie, ale ja tak mam. Dodatkową sytuacją, która mi dowaliła są pokazane tutaj relacje między nastolatkami z tzw. normalnych domów - ich skłonność do okrucieństwa i bagatelizowanie uczuć innych ludzi. Bardzo dużo jest "grzebania" we własnej pamięci i przeżyciach narratorki i Ali Land zrobiła to w świetnym stylu. Językowo, natomiast, trochę ubogo, bardzo proste zdania, ale po wciągnięciu się w emocjonalną stronę lektury, zupełnie nie zwraca się już na to uwagi. Nie podoba mi się też okładka i choćby z tej przyczyny sama nie sięgnęłabym po książkę, ale... Wyszłam poza strefę czytelniczego komfortu i całkiem ciekawe to doświadczenie ;) Aaaa i dla porównania, bo od tego w zasadzie się zaczęło: niepokój jest duuuużo większy niż przy "Córce króla moczarów".

No, to sobie troszkę narobiłam lekturą książki, w której, wg Sandra Jasona, "nic się nie dzieje". I, faktycznie - nie ma tutaj szalonych zwrotów akcji, gwałtownie przyspieszających puls, za to jest spokojna, rzeczowa narracja miłej, bystrej nastolatki - osamotnionego, krzywdzonego przez własną matkę dziecka, niemalże od momentu narodzin... A matka to seryjna ...