Chcąc uczcić zmarłą przed miesiącem autorkę, zabrałem się za metodyczne przyswajanie jej twórczości. Na pierwszy rzut poszedł jej powieściowy debiut.

Pisałem już wcześniej o takiej fajnej właściwości książek SF z lat 1950-80: wiele z nich to stosunkowo krótkie, 150-cio stronnicowe teksty. Wtedy to wystarczało w zupełności, choć bywały oczywiście odstępstwa od reguły.

"Świat Rocannona" to taki właśnie krótki tekst. Sam pomysł nie jest z pewnością wyszukany - w sumie chodzi o pewien rodzaj questu, mało różniącego się od podróży Froda do Góry Przeznaczenia. Język powieści też nie należy do perełek literatury zachodniej. To nie była chyba nigdy mocna strona Ursuli K. Le Guin. Co zwraca uwagę, to stworzenie fajnego kontrastu pomiędzy galaktycznym imperium z jego statkami nadświetlnymi a planetą, której mieszkańcy jeszcze nie opuścili epoki brązu. Rok wcześniej Frank Herbert zawarł sporo takiego kulturowo-technologicznego kontrastu w jego genialnej "Diunie". Nawet w takich produkcjach jak "Gwiezdne Wojny" często znajdą się podobne rozwiązania (wystarczy przytoczyć chociażby słynny wstęp "Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce...").

Debiut Le Guin nie rozczarowuje więc, aczkolwiek nie należy spodziewać się po nim triumfalnego wkroczenia do fantastycznego panteonu. To solidne, klasyczne SF, które stało się podwaliną pod przyszłe, lepsze historie.

Chcąc uczcić zmarłą przed miesiącem autorkę, zabrałem się za metodyczne przyswajanie jej twórczości. Na pierwszy rzut poszedł jej powieściowy debiut.

Pisałem już wcześniej o takiej fajnej właściwości książek SF z lat 1950-80: wiele z nich to stosunkowo krótkie, 150-cio stronnicowe teksty. Wtedy to wystarczało w zupełności, choć bywały oczywiście odstępstwa od...