Zacznę więc opis swych wrażeń od pochwał. Otóż bardzo podobał mi się pomysł na fabułę, zestawienie ze sobą dwóch zbrodni z pozoru tak różnych, a przecież morderstwo jest zawsze morderstwem bez względu czy ofiara wywodzi się z czarnej dzielnicy czy choćby z Białego Domu. Interesująca treść, nieprzewidywalna i drobiazgowo opracowana przez autora zagadka, nieprzewidywalna niemal do ostatniej strony. I po trzecie bardzo podobały mi się fragmenty poświęcone Jackowi i Jill, ich wzajemnej relacji, która także przypominała swoistą grę.

Co do wad, to niestety jest ich znacznie więcej, choć moja opinia jest jak zawsze skrajnie subiektywna i w przypadku innych czytelników wady te w ogóle mogą nie istnieć. Moje zastrzeżenia dotyczą bowiem zwłaszcza głównej postaci – Alexa. Nie lubię go :) wiem brzmi to dosyć niepoważnie, ale wynika to z mojej wrodzonej przekory. Nie polubiłam Alexa Crossa, głównie dlatego, że kazano mi to zrobić. Książka napisana jest tak, żebyśmy nie mieli wątpliwości jak porządnym, praworządnym, sympatycznym i równym gościem jest Alex. Jeżeli postać ta kompletnie nie zepsuła mi lektury, to głównie dzięki wyobrażeniu Freemana siedzącemu cały czas w mojej głowie, który nadawał jej wyrazistości i autentyczności.

Kolejne zastrzeżenie dotyczy języka – choć teraz można zwyczajnie uznać, że trochę się czepiam – nie lubię ciągłych powtórzeń, nawet jeśli są zabiegiem budującym klimat. Nieustanne powtarzanie wyrażeń typu „Jacki i Jill przybyli”, „Człowiek Góra” czy głośne myśli Crossa – setki razy zadawane te same pytania czy powtarzane wypowiedzi innych w roli mantry. To nie jest styl, który szczególnie do mnie trafia, choć jest to bardzo typowy styl dla książek sensacyjnych, podobnie jak drętwy policyjny humor, choć nawet tego jest tu niewiele. Najważniejszy zarzut zaś dotyczy napięcia. Zupełnie go nie ma. Akcja rozgrywa się powoli, główny bohater przez większość cześć książki tyko chodzi i obiecuje komu się tylko da, że zrobi wszystko co w jego mocy, ale nie robi nic. Dopiero daleko za połową stron sytuacja zaczyna się komplikować i coś w końcu zaczyna się dziać. Psychologii jest jak na lekarstwo, policyjnego śledztwa także, właściwie większość treści zajmują polityczno – urzędowe procedury.

Zacznę więc opis swych wrażeń od pochwał. Otóż bardzo podobał mi się pomysł na fabułę, zestawienie ze sobą dwóch zbrodni z pozoru tak różnych, a przecież morderstwo jest zawsze morderstwem bez względu czy ofiara wywodzi się z czarnej dzielnicy czy choćby z Białego Domu. Interesująca treść, nieprzewidywalna i drobiazgowo opracowana przez autora zagadka, nieprzewidywalna...