Gdy świat zalewa epidemia białej ślepoty cały system społeczny, gospodarczy, etyczny rozpada się jak zamek z piasku. Ludzie w książce Saramago przestają być ludźmi. W obliczu epidemii ślepoty ludzie wyzbywają się godności, uprzedzeń - dążą jedynie do przetrwania i zdobycia środków do przeżycia.

Jose Saramago ma niewątpliwie dar do snucia opowieści w sposób nieszablonowy. Sądząc po wcześniej przeczytanych "Wszystkich imionach" i "Historii Oblężenia Lizbony" uwidocznienia tego daru na kartach książki się spodziewałem i się nie zawiodłem. Oczywiście rzuci się czytelnikowi w oczy charakterystyczny sposób zapisu opowieści bez wierszy z dialogami - ale do takich chwytów już przyzwyczaili nas współcześni pisarze.

Niewątpliwie już sama fabuła jest atrakcyjna. Nagły atak ślepoty atakuje wszystkich niezależnie od pozycji, płci i wieku. Od razu przewartościowuje wszystko co zastaje i zmienia życie objętych kwarantanną. Brzmi trochę jak fabuła filmu klasy B (tak, była ponoć słaba ekranizacja książki) - choć nie fabuła gra tu pierwsze skrzypce.

O tym, że etyka i humanizm w takich ekstramalnych sytuacjach schodzą w cień nie trzeba nikogo przekonywać przypowieściami, bo dowodów aż nadto przyniosły zeszłe dziesięciolecia. Pewne echo, tego można na pewno znaleźć w książce.

Książka wraz jej metaforyką, jest niezwykła i warta lektury. Do przemyślenia, posiada silny zasób pytań egzystencjalnych, ale nie epatuje dekadencką intelektualnością, zachowując w tymże odpowiedni umiar.

Gdy świat zalewa epidemia białej ślepoty cały system społeczny, gospodarczy, etyczny rozpada się jak zamek z piasku. Ludzie w książce Saramago przestają być ludźmi. W obliczu epidemii ślepoty ludzie wyzbywają się godności, uprzedzeń - dążą jedynie do przetrwania i zdobycia środków do przeżycia.

Jose Saramago ma niewątpliwie dar do snucia opowieści w sposób nieszablonowy....