Po przeczytaniu książki w głowie wybrzmiewa echem jedno zdanie. W życiu nie czytałam tak śmierdzącej powieści! Rozkładające się ciała, gnijące resztki jedzenia i wszechobecne fekalia zdają się wypływać z jej stron. Ale zacznę od początku.

Gdzieś w cudownie zorganizowanym i cywilizowanym świecie ludzie popadają w przedziwną chorobę. Ślepną, chociaż nie jest to zwykła ślepota. Oni toną w mlecznej przestrzeni, widząc tylko rażącą biel. Rząd w obawie przed epidemią zamyka chorych organizując kwarantannę. "Skoro nie możemy żyć jak ludzie, postarajmy się nie żyć jak zwierzęta", nie każdy stosuje się do tej humanitarnej zasady, niektórzy zaczynają rządzić się własnymi prawami zmieniając życie innych w koszmar. Niedługo całe miasto zostaje ogarnięte epidemią białej ślepoty. Życie zaczyna tracić wszelki sens. Co będzie dalej...?

"Miasto ślepców" to powieść katastroficzna, w której Jose Saramago umieścił bogaty zbiór ludzkich zachowań nie tylko dotyczących degradacji moralnej i upodabniania się ludzi do zwierząt, ale też tych altruistycznych, dzięki którym ma się nadzieję na lepsze jutro.

Powieść ta ma niezwykle dziwną formę. Pierwszy raz spotkałam się z tym, że bohaterowie są bezimienni. Autor nie zaznacza dialogów, są one zlane z tekście. Początkowo nie mogłam przyzwyczaić się do języka. Miałam wrażenie, że całą historię opowiada mi kilka osób. Mieszane są czasy, występują wtrącenia typu: w opowiadanej historii..., już wcześniej o tym mówiliśmy..., pojawia się wiele przysłów i mądrości ludowych. Nie zmienia to jednak faktu, że powieść wciąga od pierwszych stron i ani na momencik nie ma się ochoty odłożyć książki na bok (jednak pęd życia na to nie pozwalał).

Mam wrażenie, że występująca w powieści ślepota jest symbolem przymykania naszych oczu na wszechobecne zło w świecie ludzkim. Kiedy w porę się nie opamiętamy przyjdzie nam żyć w okropnym świecie. Pełnym przemocy brudu i zrezygnowania.

Zdecydowanie polecam osobom o mocnych żołądkach.

Po przeczytaniu książki w głowie wybrzmiewa echem jedno zdanie. W życiu nie czytałam tak śmierdzącej powieści! Rozkładające się ciała, gnijące resztki jedzenia i wszechobecne fekalia zdają się wypływać z jej stron. Ale zacznę od początku.

Gdzieś w cudownie zorganizowanym i cywilizowanym świecie ludzie popadają w przedziwną chorobę. Ślepną, chociaż nie jest to zwykła...