Chciałoby się rzec "któż nie zna burzliwej historii Scarlett O'Hara?". Ale chwileczkę... czy naprawdę każdy zna tę opowieść? Nie wątpię, że nie istnieje wiele osób, które nie kojarzyłyby tytułu jednego z najbardziej znanych przedstawicieli kina lat 30. Jednak pokolenie ludzi filmów w technice 3d niezbyt chętnie sięga po ekranizacje bez dwójki z przodu w roku produkcji. Trzy całkiem spore tomy z gatunku melodramatu również nie wyglądają zachęcająco na półce w bibliotece. Patrząc na nie chce się uciec gdzie pieprz rośnie, bo przecież w definicję melodramatu wpisały się skromne bohaterki, zbyt nieśmiałe, by wyznać swoje uczucia przystojnemu kawalerowi. Czytanie ponad tysiąca stron takich rozterek nie jest czymś, co łatwo przełknąć komuś nie przyzwyczajonemu do, za przeproszeniem, "romansideł".

Przyznam szczerze, że "Przeminęło z wiatrem" straszyło mnie z półki w bibliotece dokładnie 5 lat. Po raz pierwszy zetknęłam się z tytułem przeglądając streszczenia lektur w jednym z licealnych opracowań. Historia od razu wydała mi się warta bliższego poznania. Ciekawy pomysł na fabułę, która mogła się zmieścić na góra 400 stronach. Dobra propozycja na pierwsze wrześniowe wieczory, kiedy nauki jeszcze nie ma, ale można się wykręcić rzekomymi lekcjami od wieczornych porządków. Cały entuzjazm wyparował jednak, gdy zobaczyłam właśnie te trzy tomy. Przed oczami stanęły mi niczym mickiewiczowskie rozlazłe opisy każdego szczegółu, ckliwe sceny miłosne i akcja rozwlekła tak, że uśpiłaby każdego. Stanowczo podziękowałam.

Jak więc stało się, że w końcu przeczytałam i, co najważniejsze, uważam tę opowieść za najlepszą od dłuższego czasu? Pewnie odpowiem podobnie jak większość czytelników - obejrzałam film, który w pełni zasługuje na te wszystkie nagrody, jakie zdobył.

"Przeminęło z wiatrem" nie jest stereotypowym melodramatem, w którym bohaterka rumieni się z byle powodu. Scarlett jest rozpieszczoną, egoistyczną dziewczyną, która wykorzystuje swoją urodę i umiejętności konwersacji z młodymi mężczyznami, by zdobyć jak największą liczbę adoratorów. Zakochuje się młodzieńczą romantyczną miłością w niedalekim sąsiedzie - Ashleyu Wilkesie, który jednak żeni się z kuzynką Melanią ku rozpaczy Scarlett. Miłosnym rozterkom dziewczyny przygląda się z drwiną Rett Butler, który nie kryje swoich wad i otwarcie przyznaje się, że nie należy do dżentelmenów (z których zresztą kpi). Cała ta historia rozgrywa się na tle wojny secesyjnej, w gorącej scenerii Georgii.

Nie chcąc zdradzać szczegółów (choć pewnie i tak każdy, kto sięga po tę książkę doskonale zna zakończenie), powiem tylko co czyni tę opowieść wspaniałą. Przede wszystkim są to barwne postaci, które nie są tak nieskalane wadami jak w wielu książkach. Ba! - zarówno Scarlett jak i Rett należą przecież do osób, które omija się szerokim łukiem. Autorka nie zapomniała również, że każdy człowiek to mozaika różnych cech - i tych dobrych, i złych. Kolejnym aspektem, który sprawił, że całość czyta się bardzo dobrze to fantastyczna akcja - wcale nie rozwlekła. Cały czas coś się dzieje i nawet kiedy natrafiamy na opisy bitew czy upalnych pełnych wyczekiwania na wiadomości z frontu popołudni, nie nudzimy się. Równie dobrze napisane są dialogi, które potrafią rozbawić do łez. Cięte riposty Scarlett na sarkastyczne uwagi Retta, pełne humoru sceny, a także ujawniane przez narratora myśli bohaterki (nie zawsze mądre) - można byłoby wypisać mnóstwo cytatów, a jednak tracą one na wartości bez asysty całego tekstu.

Czytanie takiej książki to prawdziwa przyjemność. Wspaniała lektura, niezbyt zobowiązująca, a jednak należąca do kanonu, który każdy czytelnik powinien znać. W połączeniu ze znakomitym filmem to w pełni zasłużone 4 gwiazdki.

Chciałoby się rzec "któż nie zna burzliwej historii Scarlett O'Hara?". Ale chwileczkę... czy naprawdę każdy zna tę opowieść? Nie wątpię, że nie istnieje wiele osób, które nie kojarzyłyby tytułu jednego z najbardziej znanych przedstawicieli kina lat 30. Jednak pokolenie ludzi filmów w technice 3d niezbyt chętnie sięga po ekranizacje bez dwójki z przodu w roku produkcji. Trzy...