Wiele o moich odczuciach co do lektury powinien powiedzieć fakt, że czytałam tę książkę z przerwami przez miesiąc.
Ale może się wytłumaczę.

To jest druga ksiażka Judith McNaught jaką mam w ręku, pierwsza, Na zawsze, mnie oczarowała. Stąd też do Doskonałości podchodziłam z wielkimi nadziejami i radością. Początek był obiecujący, koszmarna babka, motyw wyrwania się z takiej rodziny, potem świat Hollywood. Ciekawie, fajnie.
Zack mnie kupił.
Początkowa Julie też. Dzieciak ulicy, dzika, nieposkromiona, charakterna, walcząca o siebie.
Ale potem wszystko poszło nie tak…

Przypomnę. Lubię romanse, lubię komplikacje, lubię darcie kotów.
Ale nie lubię się nudzić. Niestety na Doskonałości się nudziłam. Przykro mi, bo bardzo, bardzo mi zależało na tym, by ta książka przypadła do gustu.
Nie pozwoliła mi na to główna bohaterka, tak Julie najbardziej przeszkodziła w polubieniu całości. Była niekonsekwentna. Podobno dobra, mądra, inteligentna, dzielna. A w efekcie zastraszona głupia dziopa, idąca ślepo wbrew rozsądkowi. Owszem, pod koniec miewała przebłyski, ale która mądra i rozsądna kobieta, nie boi się gdy skazany za morderstwo facet mierzy do niej z broni?
Natomiast Zacka polubiłam. O dziwo całkiem mocno, aż szkoda gościa dla takiej gęsi. Odważny, zaradny, arogancki. Niby świnia a uroczy. Ale dla mnie to jedna z mocniej niedopasowanych par literackich. Wiem, że przeciwieństwa się przyciągają, ale tutaj… Powinny się odpychać, serio.
No i co najgorsze, nie czuję chemii między bohaterami. Dla mnie ich związek jest totalnie bez sensu, między nimi nie iskrzy.

Sama akcja powieści też była nierówna. Do momentu trafienia do domku w Kolorado było całkiem ciekawie, działo się dynamicznie i z sensem. Ale jak oni tam razem utkwili… Serio, nie jestem jęczkiem, że ja to tylko dialogi lubię czytać a opisy są be. Ale tutaj dialogów poskąpiono a jak były to takie… Sztywne. W teorii opisy też miały być dynamiczne, bo się działo, ale mnie to nie porywało.
Potem, już po akcji w Kolorado, też coś się zaczęło kręcić i interesować, zwłaszcza próby Julie by pogodzić Benedicta z rodziną. Tak to coś we mnie poruszyło ;)

No i na deser. Kwestia epilogu. Był, całe szczęście, bo przecież jestem wielbicielką epilogów. Ale za skromny. Marudzę, wiem, ale po średniej książce chciałam chociaż wypasiony epilog. Niestety, nie tym razem :P

Dla mnie chyba jednak McNaught historyczna, a współczesnej podziękuję ;) no chyba, że Na zawsze jest w ogóle wypadkiem przy pracy :P

Wiele o moich odczuciach co do lektury powinien powiedzieć fakt, że czytałam tę książkę z przerwami przez miesiąc.
Ale może się wytłumaczę.

To jest druga ksiażka Judith McNaught jaką mam w ręku, pierwsza, Na zawsze, mnie oczarowała. Stąd też do Doskonałości podchodziłam z wielkimi nadziejami i radością. Początek był obiecujący, koszmarna babka, motyw wyrwania się z takiej...