Wiadomo, że niektóre nastolatki mają ciężkie życie, czasem im smutno, a rodzina ani trochę ich nie rozumie.
Ale główna bohaterka na siłę robi z siebie męczennicę, przez połowę książki mamy ochotę uderzyć ją w czoło i powiedzieć "Weź się dziewczyno ogarnij" ciągle tylko narzeka na wszystko i na wszystkich, nic nie potrafi zrobić, nawet zwykła najnormalniejsza rozmowa to dla niej wielki problem. Najlepiej to widać, gdy jest ogromnie rozczarowana i zrezygnowana, ponieważ jej babcia nie odgadła jaki jest powód jej zmartwień. Przecież powinna zwierzyć się za nią, rozwiązać problemy za nią a nie wszystko zostawiać dla niej.
Ta książka to jakaś pomyłka, już nieprędko sięgnę po polskie młodzieżówki, bo zawsze opowiadają o nieszczęśliwych, dysfunkcyjnych rodzinach, bohaterowie mają nadwagę, ich przyjaciele są nieszczerzy, nauczyciele źli, wszystko jest złe, a na około rozwijają się coraz to gorsze patologie. A! rodzina bohaterów musi byś oczywiście bogata i mimo to nieszczęśliwa. Chyba mogę już pisać kolejną młodzieżówkę?
A tak na poważnie, to rzucam tę książkę w kąt i lecę cieszyć się świętami.

Wiadomo, że niektóre nastolatki mają ciężkie życie, czasem im smutno, a rodzina ani trochę ich nie rozumie.
Ale główna bohaterka na siłę robi z siebie męczennicę, przez połowę książki mamy ochotę uderzyć ją w czoło i powiedzieć "Weź się dziewczyno ogarnij" ciągle tylko narzeka na wszystko i na wszystkich, nic nie potrafi zrobić, nawet zwykła najnormalniejsza rozmowa to dla...