Przyznam, że ta lektura wzbudzała we mnie niezwykłą ciekawość. Mijając wystawę księgarni patrzyłam na nią z niemalże cieknąca ślinką ;) . Kiedy dostałam ją w bibliotece przybiegłam do domu i od razu zaczęłam czytać. Jak sama autorka mówi: “ jest to książka o tym, co ludzie do mnie pisali i mówili przez pięćdziesiąt lat“.
Zbiór listów, rozmów z autorką ułożony chronologicznie pozwala na zorientowanie się w sytuacji społeczno-politycznej kraju. Wypowiedzi osób nie są rozbudowane, nie ma tu długich, zawiłych monologów. Jest konkret. I to zdecydowanie działa na korzyść tej książki. Wspomnienia zwykłe przeplatają się z niesamowitymi. Nie ma hierarchii ważności. Wszystkie wspomnienia są postawione na równi. Tak samo jak ludzie je wypowiadający.
Znajdziemy tu fragmenty wypowiedzi osób znanych jak Marek Edelman, Krzysztof Kieślowski czy Leszek Kołakowski, ale także wspomnienia osób, których nazwiska nic nam nie mówią. Wszyscy ludzie wymienieni z imienia i inicjału nazwiska są postawieni na jednym poziomie. Nie ma ważnych i mniej ważnych.
Tematyka tych wypowiedzi jest niezwykle różnorodna. Są tu opowieści o wojnie, o PRL-u, o SB, o małych, przyziemnych sprawach, o chorobach, o wszystkim. W skrócie Hanna Krall ukazuję nam cały makro i mikroświat.

Zastanawiam się tylko ilu z nas byłoby w stanie stworzyć dzieło na kształt “Różowych strusich piór”. Każdy z nas przechowuje jakieś wspomnienia, listy, fragmenty rozmów. Gdyby je ogarnąć i zebrać razem każdy z nas miałby swój niepowtarzalny zbiór. Z jednej strony sprawia to wrażenie bardzo prostej pracy, bo materiał sam podkłada nam się pod ręce, ale z drugiej trzeba mieć niezwykle analityczny i jasny umysł, aby z ogromu wspomnień ułożyć coś doskonałego, aby nawet w banalnej historii dostrzec jakiś ważny detal.

Jeszcze kilka dni temu myślałam o tej książce, że to było pewnego rodzaju “pójście na łatwiznę” ze strony tak wybitnej pisarki jaką jest Hanna Krall. Dzisiaj, kiedy ta treść “we mnie się uleżała”, kiedy ją przetrawiłam, przemyślałam dotarła do mnie niezwykłość tej lektury.

Przyznam, że ta lektura wzbudzała we mnie niezwykłą ciekawość. Mijając wystawę księgarni patrzyłam na nią z niemalże cieknąca ślinką ;) . Kiedy dostałam ją w bibliotece przybiegłam do domu i od razu zaczęłam czytać. Jak sama autorka mówi: “ jest to książka o tym, co ludzie do mnie pisali i mówili przez pięćdziesiąt lat“.
Zbiór listów, rozmów z autorką ułożony...