Przedziwna to historia, której początki sięgają fascynacji gładkim i bardzo przyjemnym w dotyku materiałem. Osaczony ze wszystkich stron wypieszczoną i zmysłową opowiastką, otrzymałem widok przesłodzonych podróży jedwabnym szlakiem. Miałem wrażenie, że im piękniejsze uroki odkrywał przede mną spektakl zwany życiem, tym większą powściągliwością witałem każdy kolejny rozdział. Zabarwiona na biało jedwabista osnowa, gwarantowała mi spokój i ciszę. Metodycznie kierowała mój wzrok na owalne kokony jedwabników, jakbym miał się w nich doszukiwać głębszego znaczenia. Akcja tonęła w bezruchu. Czarny atrament, który zostawiał ślady w postaci ideogramów, czasami dokonywał w moim umyśle olśnienia. Jednak fascynacja trwała zbyt krótko. Hervé Joncour potrafił z końca świata przewieźć prawdziwy skarb i cieszyć się jego zagadkowym znaczeniem przywleczonym z Dalekiego Wschodu. Niestety dla mnie jego podróże skończyły się poważnym zastanawianiem się nad tym, czy warto było gnać na złamanie karku do Japonii aby delektować się "Jedwabiem".

Czar prysł. Podróż z Lavilledieu do egzotycznego miejsca w którym mieszkał Hara Keia i jego powabna wybranka, skończyła się bardzo szybko. Bardzo szybko i bezpowrotnie, ponieważ nie będę już chciał ponownie umierać z tęsknoty za czymś, czego nigdy nie przeżyję czytając Alessandro Baricco. Chciałem dostać więcej. Oczekiwałem zabarwionej orientalną nutą opowieści o czymś, co wstrząśnie życiem. Być może nie patrzyłem w tym samym kierunku, co ekscytujący się tajemniczą fabułą pozostali czytelnicy. Może wysiadłem z pędzącego pociągu już pod Kijowem, nawet nie przekraczając granic Europy. W każdym razie, dla mnie podróż skończyła się na zachwycaniu biologicznym aspektem wytwarzania w naturalny sposób jedwabiu. Ale tego typu informacji mógłbym równie dobrze poszukać w Wikipedii.

Proza Baricco rzeczywiście potrafi drążyć istotę niewytłumaczalnych rzeczy. Trzeba jej przyznać, że asystowanie przy ciężko dostrzegalnym w "Jedwabiu" cierpieniu, ma kształt lekki i zmysłowy. Pragnienia są w nim ukazane czarująco. Czarująco, lecz nie porywająco. Przeżywać coś w pełni oznacza więcej, niż tylko satysfakcję z dobrej rozrywki, jaką może dać lektura. Zdecydowanie więcej przyjemności sprawiłaby mi wyprawa na drugą połowę kuli ziemskiej w poszukiwaniu ukrytego znaczenia egzystencji i problemów z tego wynikających.

Alessandro Baricco twierdzi, że gdyby w "Jedwabiu" chodziło tylko o miłosną historię, to nie warto by było tego wszystkiego opowiadać. Jednak moim zdaniem, właśnie na egzotycznej afektacji jedną osobą opiera się cała treść powieści. To stanowi główny kręgosłup fabuły, w której szlachetny materiał dodaje tylko jedwabistości całej opowiastce. Dzięki temu, Baricco za zasłoną z delikatności i zmysłowości jakiej dostarcza jedwab, przemyca romans. Oczywiście jego miłość ma wyjątkowy charakter. Jej istota jest zagadkowa, owiana tajemnicą. Jeśli jednak podstawę historii ma stanowić uczucie przedstawione w takiej postaci, w jakiej uczynił to pisarz, to dla mnie traci ono na atrakcyjności. Tym samym, pomimo stwarzania atmosfery zachwytu nad każdym wykonanym przez bohaterów krokiem, cała powieść zaczyna być po prostu nudna.

Przedziwna to historia, której początki sięgają fascynacji gładkim i bardzo przyjemnym w dotyku materiałem. Osaczony ze wszystkich stron wypieszczoną i zmysłową opowiastką, otrzymałem widok przesłodzonych podróży jedwabnym szlakiem. Miałem wrażenie, że im piękniejsze uroki odkrywał przede mną spektakl zwany życiem, tym większą powściągliwością witałem każdy kolejny...