Joseph Conrad stwierdził, że "Autor pisze tylko połowę książki; druga połowa należy już do czytelnika".
I tak jest. Tyle, że to nie zawsze jest połowa.
Bo o ile Rosjanin - pędzony słowiańskim pragnieniem całkowitego i czasem aż niesmacznego uwewnętrznienia się - niebezpiecznie często pisze książkę aż w 95 %, to Włoch z natury pisze grubo mniej niż 40 %, resztę zostawiając czytelnikowi.

Kocham tę włoską oszczędność słów i włoską literaturę, która jest tylko jakby pretekstem do przemyśleń czytelnika.

Od strony formalnej książka "Jedwab" jest dla mnie przejawem geniuszu. Dawno nie czytałam tak cudnych zdań, tak genialnie poukładanych i mądrze przemyślanych. Niezwykle sprawny pisarz stworzył przepięknie poetyczną powieść przy użyciu banalnie prostych słów i króciutkich zdań; czasem jednowyrazowych. Nostalgiczne, tworzące bajkowy nastrój powtórzenia określeń,a czasem i całych rozdziałów z zaskakującymi, małymi zmianami - uzależniają jak opium. W to wszystko zgrabnie wkomponowane jest przeurocze poczucie humoru; takie właśnie jakie lubię najbardziej. Zdecydowanie chcę więcej książek z tak czarującą formą, z takim warsztatem pisarskim i z takim dyskretnym poczuciem humoru!

No i zakończenie, które jest cudowne...

Uwielbiam, kiedy zakończenie całkowicie i bez reszty mnie zaskakuje. Pięknie to zostało pomyślane. Ostatni rozdział pokazuje, że najważniejsze treści książki nie zostały wcale wypowiedziane; czytelnik musi je sobie poskładać z tropów/śladów/znaków, jakie otrzymywał w trakcie czytania.

Generalnie forma cudowna, za to treść ...

Mimo, że autor twierdzi, że to książka o czymś więcej niż miłość, to dla mnie jest to książka TYLKO o miłości. A miłość to dla mnie temat niepociągający i banalny. W dodatku miłość w przypadku tej książki sprowadzona jest do kilku uczuć, wrażeń, ukłuć. Zakończenie co prawda nakierowuje książkę na głębsze treści, nie poruszone w treści - i one istotnie są wartościowe - ale pisać o nich nie chcę, żeby nie psuć przyszłym czytelnikom radości bycia zaskoczonym. Nawet jednak te treści związane są z miłością.
Za treść odejmuję gwiazdki; forma natomiast to arcydzieło.

Tak więc kolejny włoski autor odkryty ale wciąż I.Calvino zostaje niekwestionowanym królem (król poza genialną formą daje genialną treść).
Tu dostałam genialnie czarująco skonstruowaną impresję na temat stosunkowo mało mnie zajmujący.

Joseph Conrad stwierdził, że "Autor pisze tylko połowę książki; druga połowa należy już do czytelnika".
I tak jest. Tyle, że to nie zawsze jest połowa.
Bo o ile Rosjanin - pędzony słowiańskim pragnieniem całkowitego i czasem aż niesmacznego uwewnętrznienia się - niebezpiecznie często pisze książkę aż w 95 %, to Włoch z natury pisze grubo mniej niż 40 %, resztę zostawiając...