Najchętniej oceniłbym książkę w dwóch kategoriach, przy czym ta druga ocena jest w stu procentach subiektywna.

Ian McGann solidnie obrywa od Śmierci jeszcze za życia i to od niego wszystko się zaczyna. Wyatt Leonard jest śmiertelnie chory, więc umie się ze Śmiercią dogadać, co czyni go kimś wyjątkowym. Arlen Ford, znajoma Wyatta z branży telewizyjnej, po prostu chyba miała pecha i Śmierć się nad nią trochę pastwi - rozkochuje, niszczy psychikę i odchodzi.
Choć w obliczu takich historii zabrzmi to dziwnie, jest to wspaniała książka o ludziach i ich problemach, tych zupełnie przyziemnych i tych całkiem poważnych. Śmierć (małe ś), także dzieci; przyjaźń i zobowiązania z nią związane; sława, załamanie kariery, wypalenie zawodowe. Wojna jako zjawisko, jej niesprawiedliwość i okrucieństwo. To bardzo ciekawe, złożone i wiecznie otwarte tematy, a za ich umiejętną analizę i porównywanie różnych punktów widzenia należy się Autorowi ogromny plus.
Minus (jeszcze w tej bardziej obiektywnej kategorii), choć może wiąże się z tłumaczeniem powieści, jest za to, co kłuje mnie zawsze w oczy: każdy z bohaterów mówi po pierwsze: tak samo, po drugie: tak samo kwieciście (wielokrotne zdania podrzędnie złożone, wiecie co mam na myśli), tak samo długie są ich monologi. Cenię u Autorów umiejętność tworzenia indywidualnych postaci, których odróżnia sposób bycia i wysławiania się.
A teraz subiektywnie: Jonathan Caroll stawia na przeciwnych szalach życie i śmierć, a właściwie: Śmierć (duże Ś). Są to do pewnego stopnia przeciwstawne kwestie, ale całkowicie sprzeczne z moim przekonaniem jest utożsamianie ze sobą Śmierci i Zła. Śmierć (małe ś) to zjawisko, koniec życia i tyle. Niechaj nawet zjawisku towarzyszy ktoś pod postacią obojętnego, niezbyt wesołego żniwiarza (pozdrowienia dla sir Pratchetta). Tymczasem Śmierć w książce pastwi się nad ludźmi, odbiera im to, co kochają, niszczy życie, zdrowie, przyjaźnie i przyjaciół, czerpiąc z tego zimną satysfakcję. Posuwa się do zabicia bliskiego pewnej osoby, by ją zranić, a to tylko dlatego, że jej nie lubi. Niektórych jednak lubi - tych zabija szybko i bez komplikacji. Fajnie, co?
Ujmuję tej bardzo dobrej książce o wadze ludzkich zgryzot jedną gwiazdkę, bo niemal przy każdej stronie, na której znów przypominano o Śmierci (nie: śmierci), coś się we mnie gotowało i szykowało do kłótni z Carollem. Jeśli o to mu chodziło, to brawo - naprawdę zaniepokoił i zmusił do myślenia, niemniej odebrał sporo satysfakcji z lektury o rzeczach, które dla mnie są ważniejsze niż okrucieństwo wyimaginowanej, nikczemnej istoty.

Najchętniej oceniłbym książkę w dwóch kategoriach, przy czym ta druga ocena jest w stu procentach subiektywna.

Ian McGann solidnie obrywa od Śmierci jeszcze za życia i to od niego wszystko się zaczyna. Wyatt Leonard jest śmiertelnie chory, więc umie się ze Śmiercią dogadać, co czyni go kimś wyjątkowym. Arlen Ford, znajoma Wyatta z branży telewizyjnej, po prostu chyba miała...