To pierwsza powieść Remarque'a, jaką przeczytałam i bezwzględnie jedna z najlepszych książek jakie dotąd przeczytałam. Pozostawiła po sobie niezapomniane wrażenia. Kultowa. Ta atmosfera - mroczny klimat Paryża na kilka miesięcy przed wybuchem II wojny światowej, morze wypitej kawy i calvadosu, specyficzny smutek i nostalgia cechująca bohaterów powieści.
Cisza przed burzą. Tak właściwie można by określić pogrążony w marazmie przedwojenny Paryż. Akcja rozgrywa się w niegościnnych pokojach imigranckich hoteli, pełniących rolę zamienników własnego domu; w burdelach, które na chwilę dają namiastkę miłości; w mrocznych knajpach, gdzie pije się, bo co innego robić w obliczu nadciągającego kataklizmu.
Na tym tle rozgrywa się romans dwójki głównych bohaterów: Ravika i Joanny, którzy wpadają na siebie przypadkiem w Paryżu w przededniu II wojny światowej. Ona jest marną aktorką, kobietą po przejściach, on lekarzem, uchodźcą z Niemiec, nielegalnie przebywającym na terytorium Francji.
Coś się między nimi zawiązuje, coś ich do siebie ciągnie, jednak z biegiem dni i wydarzeń zostaje przygniecione setkami pustych słów, które między nimi padają, zalane kieliszkami calvadosu, wypijanymi z coraz większą desperacją.
Ta historia miłosna jest jak paryska noc - bohaterowie przyciągają się i odpychają. Wydawałoby się, że dwie samotne osoby, które tak bardzo się nawzajem potrzebują znajdą wreszcie oparcie i spełnienie, jednak niespodziewana deportacja komplikuje sytuację, prowadząc do nieuchronnego rozstania.
Ta powieść była dla pisarza kolejnym zmierzeniem się z własnym doświadczeniem, z brzemieniem życia emigranta, dlatego też powinna być odbierana przez pryzmat biografii pisarza.
„Łuk triumfalny” to esencja warsztatu pisarskiego Remarque'a. Samotność wygnańca, miłość skazana na zagładę, Paryż nocą i nieodłączny smak calvadosu.
Polecam wszystkim miłośnikom niebanalnych powieści obyczajowych, które niekoniecznie dobrze się kończą - na pewno przeczytają jednym tchem i potem żałować, że to już koniec.

To pierwsza powieść Remarque'a, jaką przeczytałam i bezwzględnie jedna z najlepszych książek jakie dotąd przeczytałam. Pozostawiła po sobie niezapomniane wrażenia. Kultowa. Ta atmosfera - mroczny klimat Paryża na kilka miesięcy przed wybuchem II wojny światowej, morze wypitej kawy i calvadosu, specyficzny smutek i nostalgia cechująca bohaterów powieści.
Cisza przed burzą....