To jedna z najdziwniejszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam, co jest o tyle dziwne, że wiele dziwactw miałam w rękach. Zakończyłam lekturę dość dawno temu i książka ta nie zawładnęła mną na tyle, by dołączyć do grona tych, które czytam co jakiś czas; ale często przyłapuję się na tym, że powraca do mnie w poszczególnych motywach. Przede wszystkim to opowieść pełna magii i baśniowości, tej typowej dla mitów Starego Lądu, zwłaszcza jego północy. Ma niesamowity klimat; tam wszystko jest możliwe, ale równocześnie oczywiste - różne wydarzenia czy postacie są z pogranicza świata rzeczywistego czy nawet spoza niego, ale ani przez chwilę nie odmawia się im racji bytu, ich obecność wydaje się zupełnie naturalna. Po drugie to opowieść o kobietach, z których każda, mimo wspólnych korzeni i wydawałoby się, dziedzictwa rodowego, jest inna, silnie związana ze swoim pokoleniem i wpisana w teraźniejszość. Aż w końcu - jest w tej książce pewien brutalizm i okrucieństwo; co sprawia, że mimo baśniowej powłoki jest ona bardzo, bardzo prawdziwa. Ostatecznie zaś magia zostaje sprowadzona do obłąkania starej kobiety, owładniętej wspomnieniami i pozostajemy w sferze czystego realizmu - co mogłoby być przykre, gdyby nie fakt, że tak naprawdę nie wiemy, przedstawicielka którego pokolenia widzi świat takim, jakim jest, a która - wyłącznie przez pryzmat własnej osobowości.
Krótko mówiąc: to wielopoziomowa, bardzo dobrze napisana książka, której lektura wymaga pewnych specyficznych upodobań; ale jeśli kogoś nie przeraża pewnego rodzaju pomieszanie z poplątaniem, spędzi przy niej wiele miłych chwil.

To jedna z najdziwniejszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam, co jest o tyle dziwne, że wiele dziwactw miałam w rękach. Zakończyłam lekturę dość dawno temu i książka ta nie zawładnęła mną na tyle, by dołączyć do grona tych, które czytam co jakiś czas; ale często przyłapuję się na tym, że powraca do mnie w poszczególnych motywach. Przede wszystkim to opowieść pełna magii...