Chcecie dobrą pijacką grę? Postawcie przed sobą kieliszki i za każdym razem gdy padnie:
-"Wiedźmin uśmiechnął się paskudnie"
-"Zapach bzu i agrestu"
- Tytuł opowiadania
wypijcie cokolwiek tam sobie nalaliście. Albo i nie, bo po jednym opowiadaniu padniecie nawet jeśli zawartością był radler 2%. Lub ominie was dobra lektura, nie wiem co gorsze.
Niewątpliwie cała seria o Wiedźminie na trwałe zapisała się w polskiej kulturze. Na świat rozsławiona grą, szykują się filmy, maskotki figurki, breloki, nawigacja z głosem Wiedźmina, pieski głową Geralta kiwające w rytm jazdy i kto wie co jeszcze.
A zaczęło się niewinnie - opowiadania w końcu są zabawą z konwencjami, znanymi legendami, bajkami. Wynaturzone przez Sapkowskiego jednakże w taki sposób, który przykuwa uwagę i nie ma się ochoty powiedzieć "Ehh, już coś takiego czytałem, idę oglądać polsat".
Od tej serii zacząłem moją przygodę z literaturą fantastyczną. I nie, to nie przez nostalgię uważam ją za jedną z najlepszych w swej dziedzinie. Sapkowski pisząc ją wiedział dobrze, co powinna zawierać w sobie dobrze opowiedziana historia - od świetnych postaci o nietypowym fachu z typowymi rozterkami, przez dylematy moralne, po odzwierciedlenie natury ludzkiej. Nie zapominając o tym, że to przede wszystkim dobra zabawa.

Chcecie dobrą pijacką grę? Postawcie przed sobą kieliszki i za każdym razem gdy padnie:
-"Wiedźmin uśmiechnął się paskudnie"
-"Zapach bzu i agrestu"
- Tytuł opowiadania
wypijcie cokolwiek tam sobie nalaliście. Albo i nie, bo po jednym opowiadaniu padniecie nawet jeśli zawartością był radler 2%. Lub ominie was dobra lektura, nie wiem co gorsze.
Niewątpliwie cała seria o...