Cóż, historie przedstawione w książce faktycznie nadają się „na dobranoc”, bo bardzo skutecznie usypiają. „Opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek” kupiłam w prezencie swojej bratanicy i obie bardzo się zawiodłyśmy. Po bestsellerowej książce, w której opisano historie sławnych kobiet i którą, jeszcze przed jej polską premierą, wychwalał nie jeden recenzent, spodziewałam się czegoś więcej niż tego, że będzie to zbiór śmiertelnie nudnych, miałkich, powierzchownych, źle napisanych i nijakich opowiastek. Wychodzi na to, że dziełłłło pań Favilli i Cavallo to idealny dowód na potwierdzenie tezy o tym, że dobrą i interesującą literaturę czyni nie dobry i interesujący temat, ale jego przetworzenie i talent autora. Ba, w niektórych przypadkach (takich jak właśnie ten) „chciejstwo” autora i jego ślepe nastawienie na cel oraz fanatyczne oddanie jakiejś tezie czy ideologii skutecznie potrafi zabić nawet najlepszą i najciekawszą opowieść i to, czy owa teza lub ideologia jest szczytna czy nie, nie ma w tym wypadku nic do rzeczy. Każdy wie, że dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane…

A jeśli chodzi o książki dla dzieci czy młodzieży, to nie ma w tej materii żadnej taryfy ulgowej – wręcz przeciwnie, młody czytelnik jest jeszcze bardziej wymagający i autor przeznaczonej dla niego literatury powinien posiadać nawet jakiś specjalny rodzaj talentu, tak zwane „lekkie pióro” i dar snucia interesujących i wciągających opowieści, które to pozwolą mu zaciekawić mało wyrobionego i szybko nudzącego się odbiorcę, który przecież dopiero zaczyna swoją przygodę z książkami. A tego rodzaju zdolności z pewnością nie posiada ani pani Favilli, ani pani Cavallo, co zresztą przestaje dziwić, kiedy przyjrzymy się ich dorobkowi literackiemu, który jest raczej nikły.

Dziwi i lekko zniesmacza również to, że autorki „Opowieści na dobranoc” nie bardzo potrafiły sobie poradzić z doborem bohaterek i z ich opisem i zaowocowało to tym, że w książce pojawiają się postaci dosyć kontrowersyjne (kontrowersyjne dla młodego czytelnika), ale z ich życia już tą kontrowersyjność wycięto, bo autorki zastosowały jakąś dziwaczną cenzurę. I tak, na przykład, w „Opowieściach” pojawia się Virginia Woolf, ale autorki przedstawiają ją tylko jako dobroduszną, grzeczną, bardzo wrażliwą dziewczynkę, która lubiła pisać i cierpiała na tajemniczą chorobę, o nazwie depresja (owa choroba nie zostaje zresztą przez nie w żaden sposób wyjaśniona młodemu czytelnikowi). I to by było wszystko. Nie żartuję. W tych paru do bólu nudnych zdaniach autorki zamknęły i streściły całe życie i wszystkie dokonania Virginii. Większości ważnych tematów nawet nie spróbowały musnąć, a o samobójstwie autorki „Pani Dalloway” oczywiście nawet nie wspomniały.

Po co wprowadzać do książki dla dzieci „trudne” bohaterki, a następnie je spłaszczać, przemilczeć większość wydarzeń z ich życia i uczynić z tych kobiet jakieś nudne i bezbarwne, groteskowe wręcz karykatury samych siebie? Niestety, nie znam odpowiedzi na to pytanie. Uważam za to, że o wiele ciekawiej i dużo bardziej pożytecznie będzie, jeśli zamiast książki Favilli i Cavallo, poczytamy dzieciom notki z Wikipedii, dotyczące wybranych przez nas sławnych kobiet albo – jeśli szukamy jakiejś współczesnej, nietuzinkowej baśni, w której główną bohaterką będzie dziewczynka – sięgniemy choćby po cykl „Kraina Czarów” Catherynne M. Valente.

Cóż, historie przedstawione w książce faktycznie nadają się „na dobranoc”, bo bardzo skutecznie usypiają. „Opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek” kupiłam w prezencie swojej bratanicy i obie bardzo się zawiodłyśmy. Po bestsellerowej książce, w której opisano historie sławnych kobiet i którą, jeszcze przed jej polską premierą, wychwalał nie jeden recenzent,...