Nie napiszę nic nowego, jeśli wspomnę, że wychowanie, jakie dali nam rodzice oraz to, w jakim otoczeniu dorastaliśmy, ma ogromny wpływ na naszą osobowość i zachowania w przyszłości – nieważne, czy to będą dobre nawyki, czy te autodestrukcyjne. Kolejnym literackim potwierdzeniem tego stwierdzenia jest powieść „Ślad po złamanych skrzydłach” Sejal Badani, amerykańskiej autorki pochodzenia hinduskiego, która zrezygnowała z kariery prawniczej na rzecz pisania książek. Jak większość czytelników dobrze wie, podobnie było z Emily Giffin, która dziś jest znana z bestsellerowych tytułów jak „Coś pożyczonego”, „Coś niebieskiego” czy „Dziecioodporna”. Jak będzie z autorką „Śladu po złamanych skrzydłach”?

W powieści poznajemy rodzinę z Indii, która wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu lepszego życia. Jednak punktem wyjścia całej historii jest śpiączka Brenta, ojca tej rodziny, którego stan zdrowia pogarsza się z dnia na dzień. Jego żona Ranee oraz dorosłe już córki Marin, Trisha i Sonya wydają się cierpieć z tego powodu: często odwiedzają mężczyznę w szpitalu i zadają lekarzom mnóstwo pytań o to, czy jest możliwa poprawa. Pozorna troska kobiet i pojawienie się dylematu w sprawie odłączenia Brenta od respiratora to tak naprawdę wyuczone zachowania, jakie przez lata każda z nich wyniosła z domu. Trudna przeszłość - skomplikowane relacje między ojcem a jego żoną i córkami oraz przemoc fizyczna i psychiczna – ciągle daje o sobie znać, mimo że dzieci Brenta ułożyły sobie życie: Marin skupia się na karierze zawodowej w korporacji i razem z mężem wychowuje nastoletnią Gię, Trisha ma kochającego męża Erica, który marzy o dziecku, a Sonya podróżuje po świecie i poświęca się fotografii, zyskując tym samym sławę. Przeszłość cały czas ciągnie się za każdą z nich, a śpiączka ojca okaże się przełomowym momentem w życiu najważniejszych kobiet w życiu Brenta...

„Ślad po złamanych skrzydłach” to bardzo dobrze napisana książka o tym, jak brzemiona przeszłości utrudniają funkcjonowanie w teraźniejszym życiu i jednocześnie wzbudzają obawy o przyszłość. Każda z bohaterek – Ranee, Marin, Trisha i Sonya – bardzo dobrze wyuczyła się swojej roli, jaką odgrywa w społeczeństwie, i mimo pozorów szczęścia, jakie widzą inni, to żadna z nich nie czuje się spełniona. Lata spędzone pod jednym dachem z oprawcą – mężem i ojcem – sprawiły, że kobiety nigdy nie były sobą: nie mogły okazywać swoich prawdziwych uczuć, miały ustalone plany życiowe, a ich jedynym zadaniem było wyrażenie zgody na wszystko, na co decydował Brent. W ten sposób każda z nich traciła swoją tożsamość, czego skutkiem były późniejsze wydarzenia, jaki opisuje w powieści Sejal Badani.

Autorka bardzo przekonująco kreśli portrety kobiet będących ofiarami przemocy fizycznej i psychicznej – ich wahania nastrojów, wątpliwości dotyczące podjęcia ważnych, życiowych decyzji, strach przed oprawcą oraz, w przypadku córek, rozmyślania o tym, ile najgorszych cech ojca odziedziczono, i czy kiedykolwiek one się pojawią. Podczas lektury „Śladu po złamanych skrzydłach” czytelnik wręcz odczuwa wszystkie emocje, jakie targają bohaterami, i nie pozostaje obojętny na wszystko, co się dzieje w książce. Jakby Sejal Badani sprawiła, że można być bezpośrednim obserwatorem tych zdarzeń, ale, jak wiadomo, życie różnie się układa, dlatego też w powieści fabuła rozwija się niekiedy w niespodziewanych kierunkach, dzięki czemu nie można tak po prostu przerwać czytanie – ciekawość, co będzie dalej, tylko zachęca do przewracania kolejnych stron. Myślę, że to jest właśnie najlepsza cecha książki: ciągłe zaskakiwanie.

Sejal Badani – zapamiętajcie to nazwisko, ponieważ jestem przekonana, że na książce „Ślad po złamanych skrzydłach” się nie skończy. Ta pełna emocji proza na długo pozostaje w pamięci, a umiejętność sprawnego prowadzenia akcji sprawia, że z niecierpliwością będę czekała na nowe powieści tej autorki.

Anna Wolak