Wiecie, co było takie cudowne w "Cieniu Wiatru"? Nie chodzi mi o piękne zdania, inspirujące sentencje czy porywającą akcję, choć te też niewątpliwie stanowiły bardzo ważny element powieści. Ale cudowny był humor. Radość, jaką emanowali bohaterowie pomimo ciężkich przeżyć, trudności, wyzwań. Cóż, poznajcie Davida - pisarza, który tragedię wokół siebie tworzy nie tylko atramentem.
Krótko przybliżę Wam treść - za okładką kryje się, oczywiście, XX-wieczna Barcelona, pełna zagadek, tajemnic, mroku. Przyprawiająca o gęsią skórkę atmosfera jest odczuwalna już po pierwszych kilku zdaniach. Wspomniany już David Martin to młody mężczyzna, który usilnie stara się stworzyć dzieło swego życia. Beznadziejne zakochany w wybrance przyjaciela biedak próbuje zabłysnąć w świecie literatury, jednak jego debiut, "Kroki Nieba", nie jest bynajmniej przyjęty owacjami. Pojawia się jednak okazja spróbowania czegoś nowego, a jednocześnie zgoła ekscentrycznego. Nasz bohater ma bowiem za zadanie stworzyć podstawę nowej religii. Warto dodać, że ważny element "Gry Anioła" stanowi dom z wieżyczką, do którego wkrótce wprowadza się David - dom tak mroczny, jak dusze mieszkańców Barcelony.
Czymże byłaby powieść tego typu bez dreszczyku emocji, ognia, jaki zapala się wewnątrz człowieka, którego słowa wręcz porywają? Ale dokąd zabierają? Do scen krwistej, szokującej, niewątpliwie jednak bezsensownej śmierci i zakończenia, które nie zaspokaja głodu, nasilającego się podczas czytania. Niewyjaśnione zjawiska męczą mą duszę do tej pory, wszystko bowiem na koniec zostaje tak po prostu "rzucone". Akcja, akcja, akcja i... nic. Zdecydowanie jednak historia nakreślona jest z dużą dbałością o szczegóły - jeśli chodzi o Davida, to mogłabym nadal (dwa miesiące po przeczytaniu) z precyzją napisać jego życiorys. Bohaterowie są realni - mam wrażenie, że znam ich jak starych przyjaciół, gdybym chciała, mogłabym z nimi porozmawiać. Oczywiste odniesienia do "Cienia Wiatru" jeszcze bardziej poprawiają humor, choć faktem jest, że na każdej karcie czai się kolejna śmierć. Właśnie to tak bardzo mnie uderza.
Miłość, która nigdy nie miała okazji się spełnić, talent, nigdy nie spożytkowany, przyjaźń, tak nagle i bezsensownie stracona, zagadki, zawiłe i niewyjaśnione, wreszcie emocje, tłumione, stłamszone i przygaszone aż do momentu, gdy w końcu wybuchną i zniszczą świat. Zafón jest moim mistrzem i chociaż jestem zachwycona "Grą Anioła", chciałabym, by była trochę mniej krwawa, bo pozostawia to po sobie nieprzyjemny posmak na języku. Bo przecież, jak pewnie już doświadczyliście, tych książek się nie czyta, je się zjada. ;)

Wiecie, co było takie cudowne w "Cieniu Wiatru"? Nie chodzi mi o piękne zdania, inspirujące sentencje czy porywającą akcję, choć te też niewątpliwie stanowiły bardzo ważny element powieści. Ale cudowny był humor. Radość, jaką emanowali bohaterowie pomimo ciężkich przeżyć, trudności, wyzwań. Cóż, poznajcie Davida - pisarza, który tragedię wokół siebie tworzy nie tylko...