Co tu dużo pisać – książka to mistrzostwo, począwszy od warstwy językowej, przez błyskotliwe dialogi, bohaterów, na fabule skończywszy. Najbardziej podoba mi się szerokie pole interpretacyjne, jakie pozostawił odbiorcy Zafon.

Nie czytałam poprzednich części, ale z opinii czytelników wynika, że w ,,Cieniu Wiatru” (cz. I) Isabella jest matką głównego bohatera, a podczas fabuły ,,Więźnia Nieba” (cz. III) możemy dowiedzieć się, jak ułożyło się życie Davida po wyjeździe z Barcelony. Podobno trafił do więzienia; Isabella chciała go uratować, ale została otruta – a to przeczy całemu Epilogowi w ,,Grze Anioła”, wszak tam David odczytuje list, że zmarła w ramionach męża na cholerę, która zbierała swoje żniwa w Barcelonie. Pojawia się pytanie: David był chory psychicznie i ,,wyśnił” sobie całą tę historię, czy faktycznie zyskał nieśmiertelność i zamieszkał na wyspie? A może ,,pryncypał” nie wyleczył go nigdy z guza, co poskutkowało halucynacjami i zmąceniem rzeczywistości w końcowych rozdziałach?

Przemawia do mnie wersja, że Corelli jest upadłym aniołem. Wspomina w którejś z rozmów z Davidem, że ,,ojciec wyrzucił go z domu”, a potem przyznaje, że chciałby być Bogiem. Czyli David zawarł kontrakt z Lucyferem, nie wypełnił go, co poskutkowało śmiercią wszystkich jego bliskich. Chciał żyć za wszelką cenę i udało mu się tego dokonać. A Corelli zabił Cristinę, żeby nie odciągała Davida od pisania drugiej Biblii. Tylko wciąż nie rozumiem, jaką rolę w tym wszystkim odegrał D.M., poprzednik Davida i dlaczego jemu i Sabino zależało na tym, by zatuszować całą sprawę? Czemu upozorował własną śmierć? I czemu zrobił to tak obscenicznie, skoro wzbudził podejrzenia Salvadora?

Ostatnie rozdziały są pełne nieścisłości. Grandes sprawdza informacje podane przez Davida – nie zgadzają się, wynika z nich, że główny bohater sam przygotował nagrobek z datą swojego zgonu, że miał jakieś konto w banku i dokonywał z niego przelewy. Jak to wytłumaczyć?

Potem pojawia się kolejna nieścisłość: księża jadący z Davidem i Grandesem w kolejce, kiedy wysiedli, mieli zadzwonić po policję. Było dość czasu, żeby funkcjonariusze zgarnęli Davida na ostatnim szczycie. Tymczasem on wraca spokojnie do swojego domu z wieżyczką. Przeoczenie autora? Wydaje mi się, że wręcz przeciwnie, Zafon daje nam do zrozumienia, że coś nie gra w opowiadanej historii…

Śmierć Christiny była groteskowa, pozbawiona realizmu, tak samo jak samobójstwo Vidala. Cała wizja świata zaczęła się sypać. Poza tym David miał sześć naboi. Dwa zmarnował na manekin, kolejne oddał podczas ucieczki przed dwoma policjantami… Ciekawe, czy gdyby je policzyć, nie wyszłoby, że zużył wszystkie ZANIM pojechał do Pedro? Więc jego przyjaciel nie mógł popełnić samobójstwa tym ostatnim?

Możliwe, że to czytelnik ma sobie dopowiedzieć, jaka jest prawda. Z pewnością wrócę do tej książki. Teraz zabieram się za kolejne części. Może one rozwieją część niejasności. ;)

literanna.pl

Co tu dużo pisać – książka to mistrzostwo, począwszy od warstwy językowej, przez błyskotliwe dialogi, bohaterów, na fabule skończywszy. Najbardziej podoba mi się szerokie pole interpretacyjne, jakie pozostawił odbiorcy Zafon.

Nie czytałam poprzednich części, ale z opinii czytelników wynika, że w ,,Cieniu Wiatru” (cz. I) Isabella jest matką głównego bohatera, a podczas...