Zachwycona jestem tą opowieścią! Zachwycona stylem i budową zdań, które układają się tak często jak poezja.

Zdecydowana czołówka mojej prywatnej top listy ukochanych książek!

Książka będąca dowodem na to, jak pięknie można pisać, jak czule traktować każde przelewane na papier słowo, jak pięknie można żyć, jak kochać życie, jak walczyć o każdą tego życia minutę. To ona pozwoliła mi odnaleźć i zobaczyć moją ukochaną poetkę z zupełnie innej strony. Proza Poświatowskiej długo czekała na moje zainteresowanie, ale na szczęście mnie znalazła i totalnie oczarowała.
Opowieść wypełniona kolorowymi zakładkami zajmuje wyjątkowe miejsce na regale, takie na wyciągnięcie ręki, abym w dowolnej chwili mogła do niej wracać.

"Będę mówić, przyjacielu. Najchętniej milczałabym, ale milczenie nie jest żadnym rozwiązaniem, milczenie nie wyjaśnia nic. A ja usiłuję wciąż na nowo wyjaśnić sobie i tobie, że to, co uczyniłam, nie było zdradą. Nawet wtedy, gdy zapragnęłam umrzeć, nie popełniłam zdrady i nie zawiodłam twojej wiary we mnie. I dlatego, przyjacielu, przeciw twojemu milczeniu będę się bronić słowami. /.../ Zdarzenia, o których chcę ci opowiedzieć, znasz równie dobrze jak ja, moje słowa mają być tylko drogowskazem, który powiedzie cię w znajomym kierunku. Daj rękę, pójdziemy wstecz po naszych wspólnych śladach, pozwól, że poprowadzę cię raz jeszcze."

Zachwycona jestem tą opowieścią! Zachwycona stylem i budową zdań, które układają się tak często jak poezja.

Zdecydowana czołówka mojej prywatnej top listy ukochanych książek!

Książka będąca dowodem na to, jak pięknie można pisać, jak czule traktować każde przelewane na papier słowo, jak pięknie można żyć, jak kochać życie, jak walczyć o każdą tego życia minutę. To ona...