Niefortunny, bełkotliwy zaczyn do opublikowanej trzy lata później dwuczęściowej historii "Pajęczyna. Po drugiej stronie Księżyca". To właśnie tutaj dowiadujemy się, dlaczego Andrzej nazywał się Piotr, a ojciec jego ukochanej - Łabędź. Tutaj też poznajemy dokładniej dom, w którym mieszkali, drogi do niego prowadzące oraz rozumiemy, dlaczego Filip tak późno do nich dołączył.

Pech polega na tym, że książeczka - skromniutka, bo licząca niecałe 80 stron - jest bliską bełkotu prozą poetycką, w której chodzi głównie o błyśnięcie jakąś sprytną zbitką wyrazową czy przesadnie szurniętym spojrzeniem na codzienną rzeczywistość, a nie o to, by proza miała jakiś bardziej rozpoznawalny sens. Jest to czysta zabawa dla zabawy, przy czym o ile autor z pewnością dobrze się bawił podczas pisania tej książeczki, to czytelnik raczej się umorduje, nim dotrze do ostatniej kartki.

Tym bardziej szokujące jest to, że kontynuująca wątki tej książeczki "Pajęczyna..." czyta się przyjemnie i próżno w niej szukać aż takiego jak tutaj stężenia poetyckich eksperymentów.

Niefortunny, bełkotliwy zaczyn do opublikowanej trzy lata później dwuczęściowej historii "Pajęczyna. Po drugiej stronie Księżyca". To właśnie tutaj dowiadujemy się, dlaczego Andrzej nazywał się Piotr, a ojciec jego ukochanej - Łabędź. Tutaj też poznajemy dokładniej dom, w którym mieszkali, drogi do niego prowadzące oraz rozumiemy, dlaczego Filip tak późno do nich...