Książka nade wszystko nietypowa. Powiedzcie mi: który autor oprócz Colfera wybiera sobie na bohatera pozytywnego dwunastoletniego geniusza ze świata przestępczego rodem? Dłuższy czas (no dobra. Do końca książki) sądziłam, że Artemis jest jednym z tych zagubionych bohaterów, którzy dopiero odnajdują drogę w życiu i gdzieś tam głęboko mają serce. Artemis... cóż... sumienie bez wątpienia posiada, ale epilog rozwiewa wszelkie nadzieje. Nawet wobec matki jest bezwzględny.

Poza tym czuję się w pewnym sensie obrażona. Fantasy- dumny gatunek, wypełniony po brzegi epickimi bojami i podniosłymi myślami został tu zamieniony w komedię. Komedię dość dobrą, trzeba przyznać, ale jednak komedię (patrz: krasnale).

Intrygującym jest połączenie magii z technologią i jeszcze kryminałem. Wzbudza zaciekawienie od pierwszych stron. Colfer popełnił kilka błędów, pozostawił niedociągnięcia, ale można na to przymknąć oko.

Książka jest krótka, czyta się ją szybko i z zapartym tchem. Dobre czytadełko. Jednakże nie zawiera w sobie podniosłych myśli, czy niezwykłego klimatu właściwego sporej części pozycji fantasy. Podsumowując mam co do niej mieszane uczucia, ale nie mogę stwierdzić, że mi się nie podobała.

Książka nade wszystko nietypowa. Powiedzcie mi: który autor oprócz Colfera wybiera sobie na bohatera pozytywnego dwunastoletniego geniusza ze świata przestępczego rodem? Dłuższy czas (no dobra. Do końca książki) sądziłam, że Artemis jest jednym z tych zagubionych bohaterów, którzy dopiero odnajdują drogę w życiu i gdzieś tam głęboko mają serce. Artemis... cóż... sumienie...