"Antropolog na Marsie" zatrzymuje cię w pół kroku, skłania do refleksji, każe na nowo zdefiniować jakość własnego życia w świetle tego, jak diametralnie życie innych może różnić się od twojego.

Potrzeba czasu, żeby oswoić się z tym, czego się dowiadujesz i starać zrozumieć to, o czym dotychczas nie miało się pojęcia.
Ludzie tacy jak Oliver Sacks budzą mój podziw swoją pasją, mądrością, wrażliwością i angażowaniem się w pomoc innym.

Kwintesencją tego, jak traktuje swoich pacjentów jest zdanie, nie bez przyczyny zacytowane na stronie pierwszej: "Nie pytaj jaką chorobę ma dany człowiek-zapytaj raczej jakiego człowieka ma dana choroba."

Szczególne wrażenie sprawia fakt, że to, o czym czytamy, nie trzyma nas na dystans, wręcz przeciwnie, wciąga nas w ten świat, choć obcy, a jednak dla innych będący codziennością i pozwala doznać nam jego złożoności.

Jest w tej książce jakiś paradoksalny spokój, czy nawet harmonia, która zmienia moje spojrzenie, poszerza horyzont, daje lepsze zrozumienie. Wycisza, a jednocześnie zostawia małą drzazgę w sercu jako element konieczny, gdy "już się wie".

To, co dostajemy, to prawdziwe życie Historia tych osób się nie kończy, tylko urywa i w tym momencie nie odnajdujemy w niej pocieszenia.

To, co przeraża, to świadomość, że dla tych ludzi nie ma drogi ucieczki, że uwięzieni we własnych ciałach mogą walczyć tylko o integrację z uszkodzoną fizycznością, tak by ich życie stało się dla nich do zniesienia.

Książka ta to w pewnym sensie lekcja pokory. Dużo mnie nauczyła.

"Antropolog na Marsie" zatrzymuje cię w pół kroku, skłania do refleksji, każe na nowo zdefiniować jakość własnego życia w świetle tego, jak diametralnie życie innych może różnić się od twojego.

Potrzeba czasu, żeby oswoić się z tym, czego się dowiadujesz i starać zrozumieć to, o czym dotychczas nie miało się pojęcia.
Ludzie tacy jak Oliver Sacks budzą mój podziw swoją...