Wroniec, co tu dużo mówić, jest świetny, czapki z głów dla kunsztu autora: fantasmagorie, alegorie, niedopowiedzenia, gra słów, obrazów, wyrazów dźwiękonaśladowczych, a wszystko to zgrabnie współtworzy obraz grudniowych nocy 1981 roku. Jest to perełka nie tylko fabularna, ale także w kwestiach stylistycznych (ta dziecięca prostota i naiwność spostrzeżeń)i językowych - słychać to zwłaszcza, w audiobooku - lektor - Jan Peszek doskonale oddaje wszędobylską nowowomowę-trawę, bełkot prasowy, przestraszone szmery szarych ludzi (zamierzone aliteracje też się często zdarzają). Jeśli ktoś nie ma choćby najmniejszej świadomości historycznej, to weźmie Wrońca za przyzwoitą bajkę dla dzieci, ale jak przystało na prawdziwe arcydziełko ma on dwa dna. Założę się, że pokolenie naszych rodziców wyłapałoby jeszcze więcej aluzji, czasem mam wrażenie, że jakieś partie tekstu coś powinny mi mówić, ale po prostu nie żyłam w tamtych czasach, a właściwie żyłam zbyt krótko, urodziłam się sześc lat po wprowadzeniu stanu wojennego i ze schyłkowego okresu PRL-u nie pamiętam nic, toteż nie zawsze widzę, że autor chce mi przekazać coś więcej. Wyłapałam jednak kilka efektownie wplecionych odwołań intertekstualnych - w pewnym momencie autor bardzo wyraźnie puszcza oko do Barańczaka i do jego bardzo znanego wiersza "Pan tu nie stał" - w ogóle Wrońca czytałoby się bardzo dobrze w zestawieniu z niektórymi wierszami z "Tryptyku z beton, zmęczenia i śniegu " zwłaszcza, że jeden z bohaterów tej krótkiej baśni ma na nazwisko Beton albo z jeszcze wcześniejszym "Jednym tchem". Poza tym wyłapuje się też nawiązanie do jednej z bardzo znanych nowelek Żeromskiego. Wroniec jest trochę jak palimpsest - kiedyś, kiedy płótna na obrazy były drogie zamalowywano obraz nakładając na niego kolejny, tylko, że z czasem ta spodnia warstwa zaczynała -prześwitywać spod wierzchniej i tworzyła unikalne dzieło - tak samo jest z Wrońcem - tym pierwotnym obrazem jest obraz grudnia 1981, wierzchnim baśniowa kraina - razem tworzą coś genialnego! Zdecydowanie polecam!

Wroniec, co tu dużo mówić, jest świetny, czapki z głów dla kunsztu autora: fantasmagorie, alegorie, niedopowiedzenia, gra słów, obrazów, wyrazów dźwiękonaśladowczych, a wszystko to zgrabnie współtworzy obraz grudniowych nocy 1981 roku. Jest to perełka nie tylko fabularna, ale także w kwestiach stylistycznych (ta dziecięca prostota i naiwność spostrzeżeń)i językowych -...