Do pierwszego tomu ''Igrzysk...'' ta część w moim odczuciu się nawet nie umywa, chociaż nie jest też całkiem tragicznie. Można zarzucić wtórność (ale to częsta przypadłość kilkutomowych sag) i przelecenie pewnych zagadnień po łebkach, przez co powieść czyta się szybko, ale czegoś jej brakuje. Najbardziej mi szkoda potraktowania po macoszemu powstań Dystryktów, fabuła na pewno by zyskała na dokładniejszym ich opisie, analizie przyczyn itd. Postacie też chyba trochę bardziej płaskie niż w poprzednim tomie, mi osobiście trudniej było się wczuć w ich sytuację, serducho też szaleńczo nie waliło podczas przewracania kolejnych stron.

Jednak dostrzegam też plusy, zwłaszcza gdy porównuję ''Igrzyska...'' z innymi współczesnymi dystopiami, czy ogólnie książkami skierowanymi do młodzieży. Znakomita większość tych drugich aż ocieka infantylizmem i bezbrzeżną naiwnością, natomiast tutaj jeśli o to chodzi jest co najmniej dobrze. I jeszcze coś, za co jestem niezmiernie wdzięczna autorce, mianowicie poprowadzenie wątku miłosnego w taki a nie inny sposób. Nie narzucał się, nie był napastliwy i nie zajmował połowy objętości książki, a co ważniejsze autorka stwierdziła, że przypominanie co dwie strony o wspaniałej posturze pana X, jego zniewalającym spojrzeniu i innych tego typu bzdetach nie jest absolutnie niezbędnym elementem, i chwała jej za to.

Do Orwella to pani Collins daaaleeekoo, ale jak na współczesną autorkę, której powieści są skierowane raczej do osób poniżej 20. roku życia, pisze całkiem przyzwoicie i przynajmniej nie irytuje, a to już wiele.

Do pierwszego tomu ''Igrzysk...'' ta część w moim odczuciu się nawet nie umywa, chociaż nie jest też całkiem tragicznie. Można zarzucić wtórność (ale to częsta przypadłość kilkutomowych sag) i przelecenie pewnych zagadnień po łebkach, przez co powieść czyta się szybko, ale czegoś jej brakuje. Najbardziej mi szkoda potraktowania po macoszemu powstań Dystryktów, fabuła na...