Wakacji czas, lato, słońce, Woodstock (zaraz będzie ciemno!), to też na ciężką i trudną i mroczną książkę zwyczajnie nie miałem ochoty. A ponieważ pierwsza część "Ostatnich Potomków" Matta J. Kirby'ego była lekturą lekką, i przyjemną, wybór padł na kontynuację o podtytule "Grobowiec Chana". Z wyjątkowo szpetną okładką, nawiasem mówiąc.

I przyznam się, że mam problem z tą częścią. O ile pierwszy tom mnie wciągnął, a końcówka zaciekawiła, tak przy kontynuacji autor nie ustrzegł się pewnych błędów, i w moim odczuciu zrobił spory krok w tył w porównaniu z pierwszą częścią.

Przede wszystkim zrezygnował z fajnego pomysłu wspólnych symulacji, kiedy bohaterowie ze świata współczesnego dzielą historię z symulacji w Animusie. Było to ciekawe nowium w porównaniu z grą, wydarzenia z przeszłości obserwowane z perspektywy kilku bohaterów. Tym razem tego nie ma, za to symulacji jest kilka. W efekcie dostajemy po kilka krótkich rozdziałów, przeskakujemy między nimi bardzo szybko, i robi się po prostu misz-masz :P. Bohaterowie w tych symulacjach są opisani po macoszemu, fabuła też goni, robi się chaos w głowie Czytelnika, i zupełnie nijak nie można się wczuć w klimat. A przecież w pierwszym tomie sesja w Animusie była tylko jedna, za to obszerna, i naprawdę dało się, niczym w grze, poczuć ducha epoki. Pod tym względem jest znacznie gorzej.


Nie podobało mi się podejście Kirby'ego do swoich bohaterów. Jak już pisałem przy okazji pierwszego tomu, seria "Ostatni Potomkowie" jest młodzieżowa. Bohaterami są nastolatki. Nastolatki, które śmigają bezproblemowo samochodem (dwa razy), po wstępnym i krótkim szkoleniu trwającym dwa tygodnie potrafią mniej więcej tyle, co wyszkolony assasin. Poważnie, gdyby to rzeczywiście tak krótko trwało, to założę się, że w godzinach szczytu większe korki były by na dachach niż na ulicach ;).

Aaa, i dziwne jest podejście rodziców do naszych dzieciaków. Cześć z nich pozwalają zamknąć w laboratorium Abstergo na bliżej nieokreślony czas w zamian za kupę pieniędzy. A Owen i Javier znikają na sporo ponad 2 tygodnie u Assasynów, i nie ma nic.... ani słowa na temat tego, żeby ich rodzina się martwiła, szukała, or something. A przecież jak w pierwszej części Owen zniknął na noc to matka i dziadkowie martwili się o niego. Naprawdę mocno uwiarygodniło by to powieść Kirby'ego, gdyby dołożył wątek zmartwionych rodziców, tymczasem temat albo przemilczał, albo opisał bardzo bzdurną historyjkę by go ominąć. Szkoda....

Ale było w "Grobowcu Chana" kilka rzeczy, które mi się podobało. Największą z nich są relacje między bohaterami, to, jak symulacje w Animusie mają wpływ na nich. Konflikty, sympatie.... widać, że autor starał się urozmaicić ten temat i stworzyć bohaterów z krwi i kości. Przedłożyło się to na to, że przez większą część powieści po prostu ciekawiło mnie, co się z nimi stanie dalej. Pod tym względem jest zdecydowanie lepiej niż poprzednim razem.

Bardzo fajnie ukazane są też opisy pojedynków, i walk. Czyta się je z zapartym tchem, nie nużą, są czytelne. Czy to w symulacjach w Animusie, czy w czasach współczesnych po wciągają.
Podoba mi się też fakt, że w tym tomie autor bardziej rozróżnił strony konwiktów. OK, może spowodowało to, że podział na dobro i zło powrócił, ale wreszcie ktoś nieobeznany z serią prędzej się w tym połapie. Intryguje pojawiający się coraz częściej wątek trzeciej strony konfliktu….

Mimo wszystko nie mogę „Grobowca Chana” z czystym sumieniem polecić. Było w tej książce wiele rzeczy, które mi się nie podobały, choć były też rzeczy dobre. Jest zauważalnie słabiej niż w przypadku pierwszego tomu. Mam tylko szczerą nadzieję, że Matthew J. Kirby zrobił krok w tył po to, by nabrać rozpędu przez trzecim tomem.

Wakacji czas, lato, słońce, Woodstock (zaraz będzie ciemno!), to też na ciężką i trudną i mroczną książkę zwyczajnie nie miałem ochoty. A ponieważ pierwsza część "Ostatnich Potomków" Matta J. Kirby'ego była lekturą lekką, i przyjemną, wybór padł na kontynuację o podtytule "Grobowiec Chana". Z wyjątkowo szpetną okładką, nawiasem mówiąc.

I przyznam się, że mam problem z tą...