To chyba jak dotąd najlepszy tom tej sagi, chociaż jest on też chyba najbardziej przygnębiający i najsmutniejszy z tych pierwszych siedmiu. I to uczucie smutku towarzyszące bohaterom udzieliło się także i mnie. Uwielbiam książki Grahama właśnie z tego powodu, że - jako jedne z niewielu, jakie do tej pory udało mi się przeczytać - ociekają realizmem, zarówno postaci, zachowań jak i uczuć im towarzyszących. Oni nie są idealni, popełniają wiele błędów, ale jednocześnie uczą się na nich i, co najważniejsze, nie poddają się, co pięknie widać zwłaszcza na przykładzie chyba każdego małżeństwa w tej książce (poza okropnym związkiem Ossie-Morwenna. Cieszę się, że pastor tak skończył, zasługiwał na to, bo zniszczył życie biednej Morwennie, która jest chyba najbardziej tragiczną postacią w całej sadze). Było też w tej części kilka takich momentów, podczas których serce mi się boleśnie ściskało, co chyba najdobitniej świadczy o moim przywiązaniu zarówno do bohaterów i ich historii jak i do pięknej Kornwalii, która wydaje się być kolejnym bohaterem tej sagi.

To chyba jak dotąd najlepszy tom tej sagi, chociaż jest on też chyba najbardziej przygnębiający i najsmutniejszy z tych pierwszych siedmiu. I to uczucie smutku towarzyszące bohaterom udzieliło się także i mnie. Uwielbiam książki Grahama właśnie z tego powodu, że - jako jedne z niewielu, jakie do tej pory udało mi się przeczytać - ociekają realizmem, zarówno postaci,...