Gdyby nie moja młodsza siostra, która na siłę wcisnęła mi tę książkę, sama z własnej nieprzymuszonej woli nigdy nie sięgnęłabym po „Carrie”. A wszystko przez film Briana De Palmy. Wiadomo, zakazany owoc kusi najbardziej, a moi kuzyni byli mistrzami w zdobywaniu filmów, na które zdaniem naszych rodziców byliśmy za mali. No i tak właśnie obejrzałam „Carrie”. I wiem, że rodzice mieli rację. Jak się ma 9 lat, to z tego filmu pamięta się tylko krew, ogień i latające przedmioty. A przecież książka Kinga jest po prostu wspaniała! Powiedziałabym, że jest to doskonała powieść psychologiczna. W tej przecież dość cienkiej książce pisarz stworzył niezwykle wyrazistych bohaterów. Podziwiam go za pokazanie psychiki Carrie i jej matki. Margaret w tym swoim religijnym zaślepieniu jest po prostu przerażająca. Zresztą nie ona jedna jest w tej powieści psychopatką, bo Bill Nolan i Chris Hargenson dzielnie dotrzymują jej kroku. A Carrie – nie można nie współczuć dziewczynie, która jest ofiarą chorej matki i osób ze szkoły, tylko dlatego, że jest inna. Podobała mi się też Sue Snell, która w końcu znalazła w sobie odwagę, by mieć własne zdanie i nie postępować jak wszyscy.

Myślę, że „Carrie” doskonale pokazuje jak drobne zaniedbania i zaniechania doprowadzają do lawiny nieszczęść, przeradzającej się w wielką tragedię. Czasami cierpiący człowiek dochodzi do takiego punktu krytycznego, w którym nie jest już zdolny znieść kolejnego ciosu, czy upokorzenia, coś w nim pęka i dochodzi do wniosku, że skoro nie ma dla niego miejsca w tym świecie, to trzeba ten świat zniszczyć. I myślę, że właśnie o tym jest książka Kinga, a psychokinetyczne zdolności Carrie miały tylko odpowiednio ubarwić ten temat. Myślę, że dorosłam już do tego, żeby ponownie zobaczyć film De Palmy. Muszę go sobie odczarować.

Gdyby nie moja młodsza siostra, która na siłę wcisnęła mi tę książkę, sama z własnej nieprzymuszonej woli nigdy nie sięgnęłabym po „Carrie”. A wszystko przez film Briana De Palmy. Wiadomo, zakazany owoc kusi najbardziej, a moi kuzyni byli mistrzami w zdobywaniu filmów, na które zdaniem naszych rodziców byliśmy za mali. No i tak właśnie obejrzałam „Carrie”. I wiem, że...