„Pięć minut Raisy” to kolejna powieść obyczajowa młodej, utalentowanej wrocławianki o imponującym dorobku pisarskim. Wydaje się jednak, iż w przypadku najnowszej książki Agaty Kołakowskiej można mówić o pewnym odejściu od konwencji przyjmowanej przez autorkę we wcześniejszych powieściach. Owszem, to opowieść głównie o kobietach i raczej dla kobiet, o ich rozliczaniu się z przeszłością, przepracowywaniu dramatów i strat, o strzeżonych przez lata tajemnicach i prywatnych sekretach, które wychodzą na jaw w najmniej oczekiwanym i sprzyjającym momencie. Jednak „Pięć minut Raisy” jest także, a może przede wszystkim, czymś znacznie więcej: oryginalną projekcją przyszłości oraz zaskakującym, ironicznym i zabawnym komentarzem do współczesnej polskiej rzeczywistości społeczno-politycznej.

Powieść wydaje się nietuzinkowa z kilku powodów. Po pierwsze, ani niewinna okładka (bardzo typowa dla tzw. „literatury kobiecej”) ani nawet zachęcający blurb nie oddają potencjału tej historii oraz niespodzianki, jaką kryje w sobie. Po drugie, autorka z powodzeniem połączyła w tej fabule wątki – na pozór – do siebie nieprzystawalne. I tak biograficzne koleje Raisy Hedwig, rzekomo najbardziej pechowej osoby na świecie, splatają się z losami Magdy Sajewicz, młodej dziennikarki bezkompromisowo dążącej do prawdy oraz niedopuszczającej niemal nikogo do swojego prawdziwego „ja”. Spotkanie obu niezwykłych kobiet obfitujące w nieoczekiwane zwroty akcji oraz trzymające w napięciu komplikuje dodatkowo wątek polityczny opisany z dużą swadą i przymrużeniem oka.

„Pięć minut Raisy” zaskakuje, wciąga, bawi i wzrusza – a to wszystko niemal równocześnie i naprzemiennie. Niekwestionowanym walorem powieści wydaje się refleksyjnie i bardzo emocjonalnie odtworzone spotkanie dwóch kobiet reprezentujących – na pierwszy rzut oka – diametralnie różniące się światy. Spotkanie brzemienne w skutkach i całkowicie odmieniające obie bohaterki. Jednak tym, co najbardziej ujmuje w tej historii nie jest – jak można byłoby przypuszczać – jej oryginalność czy umiejscowienie akcji w roku 2051 (sic!). Tym „haczykiem” jest niewątpliwa bajkowość zarysowanej fabuły. Choć pozornie realistycznej, to jednak w sympatyczny sposób naiwnej, pozostawiającej czytelnika z banalną (choć może wcale nie) konstatacją, że szczęście jest na wyciągnięcie ręki, a „życie jest poruszająco piękne”.

Ewelina Tondys