"
[...]

Singapur. Miasto przyszłości, którego nie sposób nie podziwiać za dobrze prosperującą gospodarkę i dalekowzroczny system zarządzania, czyniący to miasto bezpiecznym, komfortowym i zapewniającym obywatelom wysoką jakość życia. W tym, wydawać by się mogło, niemal perfekcyjnym mieście mieszka teraz Lea. Wiedzie ona idealne życie u bok swojego męża Vittorio, który oprócz lekkiego pracoholizmu wydaje się nie mieć wad. Jest człowiekiem bardzo ambitnym, skrupulatnym i opiekuńczym, kochającym swoją żonę ponad wszystko i pragnącym poszerzyć wkrótce ich rodzinę.

Mimo że rozum podpowiada Lei, że nie mogłaby wieść lepszego życia, jej niespokojne serce wprowadza ją czasami w chwile melancholii. W stanie zadumy myśli Lei często uciekają do jej ojczystych Włoch, do wydarzeń z przeszłości, a w szczególności do Giacomo. Wspomina młodego chłopca pochylającego się nad zadaniami z matematyki, wielkiego pasjonata fizyki, który następnie wyrósł na lubianego nauczyciela, namiętnego kochanka, człowieka łatwo ulegającego nałogom i otaczającego się szczelnym pancerzem nieprzepuszczającym uczuć. Jednak dla Lei rozdziały w jej życiu zatytułowane „Giacomo” są już zamknięte i nie ma zamiaru do nich wracać.

„- W co się wpatrujesz?- W przyszłość – odpowiada, nie odwracając się.
- W przyszłość? I co widzisz?- Wydaje mi się, że nadchodzi zbyt szybko. Nawet o tej porze.”

Teraz jej życie toczy się w Singapurze, do którego przeprowadzka zainspirowała ją do napisania powieści. Kiedy niszowe rzymskie wydawnictwo odpowiada Lei, wyrażając chęć współpracy i wydania powieści, postanawia ona podjąć decyzję, która może być dla jej życia znamienna w skutki. Zgodnie z sugestią redaktora naczelnego decyduje się na powrót do Włoch na parę miesięcy w celu wygładzenia tekstu przed publikacją.

„Na fizykę należy patrzeć oczami umysłu, Leo. I to dzięki nim jesteś w stanie tworzyć nowe światy, których nikt nie zdoła ci wytłumaczyć.”

[...]

Autorka skupia się w „Równaniu miłości” na porównaniu miłości do zjawiska splątania kwantowego, które zachodzi wtedy, kiedy dwie cząstki łączą się w jeden układ, w którym oddziałują na siebie przez pewien czas, wytwarzając nierozerwalną więź. Nawet jeśli zostaną rozdzielone, oddalone od siebie o kilometry czy lata świetlne, wciąż będą zachowywać się, jakby były jednością, jakby los jednej zależał od losu drugiej.

„- Jesteś inteligentną, wrażliwą, piękną kobietą, ale masz jedną ogromną wadę – zatracasz się w miłości, potrafisz oddać duszę za darmo. Jakbyś chciała powiedzieć osobie, którą kochasz: proszę, to jest moje życie, tu masz klucze, możesz wejść i zrobić, co ci się tylko podoba, tylko nigdy mnie nie opuszczaj.”

Lea i Giacomo. To ich relacja jest osią całej historii. Śledzimy ją oczami Lei powracając do wydarzeń z przeszłości. Obserwujemy jak doszło do ich spotkania i jak później nie raz przeznaczenie splatało ich ścieżki ze sobą. Rzeczywiście wydarzenia przedstawione w powieści pozwalają nam porównać ich serca do owych cząsteczek ze zjawiska splątania kwantowego. Bardzo spodobało mi się to jak Albert Einstein nazwał to zjawisko – upiorne działanie na odległość. W kontekście historii Lei i Giacomo wydaje się ono bardzo trafne. Ich relacja, w moim odczuciu, jest bardzo toksyczna. Zatruwa umysł i rani serca nie tylko bohaterów, ale również i czytelników.

Simona Sparaco wykreowała wyjątkowych bohaterów, moim zdaniem, momentami przerysowanych, czego przykładam jest choćby idealny Vittorio. Jednak nie wpływa to niekorzystnie na historię, a czyni ją jedynie bardziej wyrazistą, bo to właśnie bohaterowie powołani do życia przez autorkę ją napędzają. Mimo wszystko podzielę się z Wami moimi przemyśleniami odnośnie Giacomo, którego
uważam za wielkiego antagonistę „Równania miłości. To jego czyny sprawiały, że jakiekolwiek zakwitające uczucie między nim a Leą było wyrywane jak chwast, a wszystko przez to, że bał się zaufać i otworzyć przed drugą osobą. Giacomo to subtelny mistrz manipulacji o cechach narcystycznych. Mimo poznania pod koniec powieści motywów jego postępowania, uważam je za niewystarczające. Zachowywał się bardzo egoistycznie, a odpychając od siebie wydarzenia z przeszłości odpychał również i Leę. Burzliwe relacje bohaterów prowadzą do zakończenia, którego na pewno nie dacie rady przewidzieć i które, mam nadzieję, wprawi Was w osłupienie tak samo jak mnie.

[...]

„To książki wybierają nas – pisał. – Wzywają nas, jak gdyby wiedziały, czego nam potrzeba”. Na tym właśnie polegał, według Giacomo, sens czytania, to było jego esencją. Coś, co wraz z nami się porusza, co nas określa i co czasem, jeśli mamy szczęście, może nas ocalić.”

Jest to powieść, która zapiera dech w piersiach. Namiętna i poetycka historia wypełniona emocjami, która wzbudza w czytelniku refleksje na miłością i przeznaczeniem, a dzięki lekkiemu pióru Simonie Sparaco pozostanie w Waszych sercach na dłużej."

- fragmenty recenzji, całość znajdziecie w linku poniżej ;) -> http://www.recenzjezpazurem.pl/2017/08/simona-sparaco-rownanie-miosci.html

"
[...]

Singapur. Miasto przyszłości, którego nie sposób nie podziwiać za dobrze prosperującą gospodarkę i dalekowzroczny system zarządzania, czyniący to miasto bezpiecznym, komfortowym i zapewniającym obywatelom wysoką jakość życia. W tym, wydawać by się mogło, niemal perfekcyjnym mieście mieszka teraz Lea. Wiedzie ona idealne życie u bok swojego męża Vittorio, który...