Uwaga, wylęgarnia spoilerów :)

Nie znałam wcześniej w oryginale tej opowieści, dlatego muszę przyznać, że "Wehikuł czasu" przeorał mój mózg, niczym stado rozpędzonych bawołów. Nadal nie wiem dokładnie, co mam napisać, więc może zacznę od końca. A zakończenie sprawiło, że próbowałam w nocy zasnąć i nawiedzała mnie tylko jedna myśl: "Nie, nie, nie, to się nie może tak zakończyć, świat nie może zmierzać ku końcowi". Po co w ogóle dążyć do czegoś i istnieć, skoro w przyszłości nic już nie ma ?

Chyba nigdy wcześniej nie czytałam książki, która swoją akcją wybiega w tak daleką przyszłość i wizja Wellsa wydaje mi się okropnie przerażająca. Wszystko, co czytałam do tej pory o przyszłym świecie, totalitarne rządy, głodowe igrzyska, wielkie labirynty, zombie czy robale z kosmosu to mały pikuś, ponieważ w każdej tej dystopijnej wizji pojawiają się ludzie, którzy są i walczą w jakiś sposób o swoje człowieczeństwo, walczą o lepsze jutro...

A lepszego jutra w wizji Wellsa nie ma. Człowiek staje się albo Morlokiem, małpoludem z podziemi, albo żarciem dla Morloków, wypasanym na łące jak krowy... A później nie ma już nic.

To jest naprawdę smutne.

Uwaga, wylęgarnia spoilerów :)

Nie znałam wcześniej w oryginale tej opowieści, dlatego muszę przyznać, że "Wehikuł czasu" przeorał mój mózg, niczym stado rozpędzonych bawołów. Nadal nie wiem dokładnie, co mam napisać, więc może zacznę od końca. A zakończenie sprawiło, że próbowałam w nocy zasnąć i nawiedzała mnie tylko jedna myśl: "Nie, nie, nie, to się nie może tak...