Plac Zbawiciela to spisane krótkie rozmowy i wewnętrzne monologi traktujące o współczesności. Autor porusza w swojej książce szeroką gamę tematów, które w mniejszym lub większym stopniu oscylują wokół emigracji, z którą Chojecki zdążył się już dobrze zapoznać. Jego wywody są bardzo głębokie, dojrzałe i momentami nieco filozoficzno-egzystencjalne, nawet powiedziałabym, że czasami są odrobinę przytłaczające, co z pewnością może się nie spodobać części odbiorców. Czytając Plac Zbawiciela miałam wrażenie, że refleksje prezentowane na kartach książki zostały spisane przez kogoś co najmniej dwukrotnie starszego od autora – chodzi mi o to, że momentami brzmiały tak poważnie, że aż nienaturalnie, ale to chyba jedynie świadczy o dojrzałym i racjonalnym podejściu autora do życia.
Styl Chojeckiego jest luźny, a prowadzenie dialogu na kartach powieści dodatkowo ułatwia odbiór przekazu. Czyta się go całkiem przyjemnie, chociaż ze względu na wkraczanie momentami na filozoficzne tematy robi się bardzo poważnie, a lektura zaczyna jednak wymagać od czytelnika większego skupienia. Umiejscowienie akcji książki w rzeczywistych miejscach niemal w centrum Warszawy sprawia, że czytelnikowi jest łatwiej wejść w skórę osoby, z którą autor rozmawia, a i dzięki temu jego słowa są odbierane bardziej bezpośrednio.

http://www.ruderecenzuje.pl/2017/06/plac-zbawiciela.html

Plac Zbawiciela to spisane krótkie rozmowy i wewnętrzne monologi traktujące o współczesności. Autor porusza w swojej książce szeroką gamę tematów, które w mniejszym lub większym stopniu oscylują wokół emigracji, z którą Chojecki zdążył się już dobrze zapoznać. Jego wywody są bardzo głębokie, dojrzałe i momentami nieco filozoficzno-egzystencjalne, nawet powiedziałabym, że...