Dawno nie czytałam tak zabawnej, a jednocześnie miejscami wzruszającej książki. Tyle peonów mogłabym pisać na temat Simona, po prostu dałam się złapać na ten haczyk, od którego wszystko się zaczęło i od pierwszych stron nie mogłam wyjść z zachwytu nad głównym bohaterem. Takie książki powinny być zakazane! Jak tu teraz z fantazji książkowych wrócić do rzeczywistości? A tak na serio to wspaniale zarysowana postać Simona, zabawnego lekkoducha i playboya, który pod wpływem Bridget zmienia się w odpowiedzialnego faceta. I mimo, że mówi, że nie chce mieć dzieci, to zajmuje się Brendanem jak własnym synem, odwozi go do szkoły, kiedy ten chce, żeby był jego wujkiem na szkolnych zawodach rodzinnych, ten nie waha się ani minuty i zamienia się z kolegą dyżurami, świetnie się z nim dogaduje, lepiej wie, jaki kolor roweru chciałby na urodziny. No a dodatkowo te jego zabawne komentarze, nie sposób się nie roześmiać, mnóstwo różnych zabawnych sytuacji, przy których miałam wielkiego banana na twarzy. Ale Simon jest w Stanach tylko na rezydenturze, a co potem, jak wróci do domu? Czy w porę uświadomi sobie, że zakochał się w Bridget?
No i Bridget, od samego początku pechowa istotka, wdowa, straciła męża w wypadku, ten haczyk w tyłku, potem sytuacja w łazience, nie wspomnę o jej wspaniałym liście, który dzięki jej synkowi trafił w niepożądane ręce. No i czarne chmury w postaci prawdy o jej mężu, który okazał się nie być tak nieskazitelny, jak myślała.
Całość czyta się naprawdę wspaniale, polecam.

Dawno nie czytałam tak zabawnej, a jednocześnie miejscami wzruszającej książki. Tyle peonów mogłabym pisać na temat Simona, po prostu dałam się złapać na ten haczyk, od którego wszystko się zaczęło i od pierwszych stron nie mogłam wyjść z zachwytu nad głównym bohaterem. Takie książki powinny być zakazane! Jak tu teraz z fantazji książkowych wrócić do rzeczywistości? A tak...