Tytuł przyciągnął moją uwagę od razu. Niestety musiałam poczekać – mój stosik był duży a i kolejka w bibliotece spowodowała przesunięcie w czasie tej lektury. Nie znałam innych powieści Pani Anny Bichalskiej, więc pierwszeństwo dałam innym. I wiem, że to nie był przypadek. Dlaczego? Dlatego, że to właśnie teraz był najlepszy moment na przeczytanie „Wzgórza niezapominajek” – emocjonującej, prowadzonej dwukierunkowo opowieści. Poznajemy Lenę, która uniknęła małżeństwa z rozsądku ku uciesze bliskich jej osób, wiedzących, że „Pan Automat” nie powinien być jej wybrankiem. Znamienne są tu słowa babci: „on kompletnie do ciebie nie pasował. Kilka lat czekałam, aż sobie to uświadomisz. Nie chciałam się wtrącać, choć ostatnio język wyjątkowo mnie świerzbił i obiecałam sobie, że jeszcze trochę i to zrobię. Na szczęście już nie muszę.” Wracając do rodzinnej miejscowości Lena nie przypuszcza, ile tajemnic rodzinnych przyjdzie jej tam odkryć.
Poznajemy też historię Julii ściśle splecioną z przeszłością Leny. Pojawiają się w niej wątki kryminalne, kolejne tajemnice.
Akcja ma odpowiednią dynamikę, bohaterowie są wyraziści. Wszystko to sprawia, że trudno oderwać się od lektury.

Tytuł przyciągnął moją uwagę od razu. Niestety musiałam poczekać – mój stosik był duży a i kolejka w bibliotece spowodowała przesunięcie w czasie tej lektury. Nie znałam innych powieści Pani Anny Bichalskiej, więc pierwszeństwo dałam innym. I wiem, że to nie był przypadek. Dlaczego? Dlatego, że to właśnie teraz był najlepszy moment na przeczytanie „Wzgórza niezapominajek” –...