Muszę przyznać, że bardzo ciężko napisać teraz coś oryginalnego. Ileż można słuchać o wampirach, wilkołakach, aniołach, demonach, magach, elfach… Przecież (teoretycznie) wszystko to było! Chyba z tego powodu Rachel Cane sięgnęła do ciepłych krajów i ściągnęła stamtąd… dżinny. Ale nie takie zwykłe! Podzieliła je na Nowe – dobre, a także Stare – których jedyną rozrywką jest okrucieństwo. Swoją drogą Pradawne Duszki nienawidzą gatunku ludzkiego za te wszystkie lata więzienia w butelkach i lampach…

Po tym wstępie każdemu powinno odechcieć się sięgać po serię Czas Wygnania. A szkoda, bo gdy przymknie się oko na egzotyczne nazewnictwo, a dżina zamieni na obdarzoną świadomością, energetyczną manifestację żywiołu (boże! jak mądrze!) to książki pani Cane da się nawet przełknąć. Chociaż nie wszystkie na raz, bo wtedy poziom absurdu sięga sufitu.

Teraz nadszedł czas na bohaterkę – Cassiel. Jest dżinem, ale zostaje usunięta ze sfery ezoterycznej za niewykonanie rozkazu. Trafia na Ziemię zamieszkaną przez istoty ludzkie, Strażników (osoby obdarzone mocą żywiołów, mogące komunikować się z wyższą strefą) i Nowe Dżiny (taki to rodzi się jako zwykły człowiek, a potem doznaje wniebowstąpienia).

Cass mimo ludzkiego ciała potrzebuje też mistycznej energii, którą zaofiarować mogą tylko Strażnicy. Dlatego dostaje za partnera Manny’ego Rocha i razem z nim wyjeżdża do Nowego Meksyku. Manny ma piękną żonę, świetną córeczkę Ibby, a także brata – czarną owcę rodziny: Luisa. Również Strażnika. Wydarzenia i motywy różnych osób się zazębiają prowadząc do jednego, kluczowego momentu – porwania małej Isabel. Luis i Cassiel wyruszają jej na ratunek, oczywiście w lśniącej zbroi i na dzielnym rumaku (czyt. motorze). To, co odkryją będzie stanowić albo kres ludzkości, albo dżinów. Czy znajdą wyjście z sytuacji? Pierwszy tom nie odpowiada na to pytanie.

Jak widać, Autorka się starała, a wyszło jak zwykle: zagrożenie na skale światową, groźba śmierci bliskich, w dodatku problemy z Wygnaniem i brak pomocy ex-pobratymców Cass. Mimo to dobrze się czytało tę powiastkę. Rachel Cane ma przyjemne pióro, a opisy latających ciężarówek, burzy piaskowej i innych elementów, które na swojej drodze spotyka dwójka bohaterów, były świetne! Wyświetlały się w myślach, jak film w kinie ;). Dlatego na pewno sięgnę po kolejne części. W busie albo pociągu będzie się je czytało idealnie.

Co do samej Cassiel – nie wygląda jak typowa bohaterka akcji. Z początku albinoska, później farbuje się na różowo. Nosi głównie biel, nawet w przypadku motocyklowych ciuszków. (Po raz kolejny mam ochotę wsadzić grafikowi książkę do gardła, żeby zobaczył jak bardzo zawalił sprawę z okładką). Sama dziewczyna pisze, że jest długa, chuda, bez krągłości. A jej głowa przypomina muffinkę czy inne ciastko polane różowym lukrem. Tak więc, nigdy nie sądźcie książki po okładce – jedyne co w tym przypadku się zgadza to motor i nazwisko autorki.
Szkoda jeszcze, że Wydawca się nie postarał też w przypadku tytułu. Amerykanie mają bzika na punkcie CZEGOŚ, co będzie wspólne dla wszystkich tomów ich serii ( t.1. Undone, t.2. Unknown, t.3. Unseen). A my w naszej Buraczkolandii mamy Wyklętą, Nieznaną i Niewidzialną. Może w przypadku dwóch ostatnich części wyszło, ale pierwsza pasuje jak pięść w oko…

Tak więc czytajcie, a ja już nie hejtuje.

Oryginał jak zawsze na: https://libracja.wordpress.com/

Muszę przyznać, że bardzo ciężko napisać teraz coś oryginalnego. Ileż można słuchać o wampirach, wilkołakach, aniołach, demonach, magach, elfach… Przecież (teoretycznie) wszystko to było! Chyba z tego powodu Rachel Cane sięgnęła do ciepłych krajów i ściągnęła stamtąd… dżinny. Ale nie takie zwykłe! Podzieliła je na Nowe – dobre, a także Stare – których jedyną rozrywką jest...