Ależ się na tej książce zawiodłam. Może miałam zbyt wielkie oczekiwania, lecz dla mnie pani Dzikowska to ikona podróżnika. A tu nagle zdjęcia, których amator powinien się wstydzić. Dlaczego? Ponieważ większość zdjęć jest ostrych jedynie w trzydziestu procentach. Albo środek, albo góra, albo dół. Zatem, gdy chcielibyśmy zobaczyć tryptyk ze szczegółami, to nam się na tych ilustracjach nie uda. Nie wiem czyja to wina: aparatu, obiektywu, powiększenia, wydawnictwa, czy wreszcie fotografa, lecz to nieistotne. Ważne, iż efekt końcowy jest opłakany. Jeśli chodzi o treść również nie powala. Chciałoby się poczytać o jakichś zajmujących historiach, a tu suche fakty – kto, gdzie, kiedy. Nużą. Wiem, są istotne, lecz w dużej ilości po prostu męczą. Co prawda pojawiają się również ciekawostki, lecz jest ich stanowczo za mało. Za to miejsca, o których pisze autorka – godne zobaczenia. Kilka z nich zaciekawiło mnie do tego stopnia, iż planuję się tam wybrać. Brakowało mi mapy Polski z zaznaczonymi miejscami odwiedzanymi i polecanymi przez autorkę. Wiem, można to łatwo sprawdzić w atlasie bądź w internecie, lecz przyjemniej by się czytało po prostu spoglądając na początek lub koniec książki. Nie ośmielę się polecić.

Ależ się na tej książce zawiodłam. Może miałam zbyt wielkie oczekiwania, lecz dla mnie pani Dzikowska to ikona podróżnika. A tu nagle zdjęcia, których amator powinien się wstydzić. Dlaczego? Ponieważ większość zdjęć jest ostrych jedynie w trzydziestu procentach. Albo środek, albo góra, albo dół. Zatem, gdy chcielibyśmy zobaczyć tryptyk ze szczegółami, to nam się na tych...

Najnowsza część cyklu "Polska znana i mniej znana" to oczywiście inny format już raz wydanego przewodnika po Polsce, bardzo osobistego i autorskiego, pióra znanej podróżniczki, Elżbiety Dzikowskiej. Niewielka rozmiarami książka zawiera znakomite fotografie, bardzo interesująco ilustrujące miejscowość, obiekt lub krajobraz, opisywany w kolejnych rozdziałach. Do tego niezbyt rozbudowane, ale jednak wystarczające informacje o odwiedzanych miejscach, napisane przez autorkę stylem gawędziarskim, a nie typowo "przewodnickim", pozwalają uznać tomik za bardzo przydatny turyście. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie praca wydawnictwa. Bo nie sądzę, aby to autorka, prezentująca ciekawie kolejne, warte odwiedzenia miejsca w Polsce, była winna niedoróbkom. To problem redakcji. Dodam więc swoje trzy grosze do opisów, tak gwoli ścisłości.
Błędy redakcji zaczynają się na obu wyklejkach, na których zamieszczono mapki z miejscami odwiedzanymi przez Dzikowską. I nawet nie jest problemem, że są tam nieobecne w tej części miejscowości(choćby Szczecin, Toruń czy Chełm),bo będą w innych tomach. Przy miastach są też numery stron, które pasują do poprzedniej wersji książkowej, ale nie tej (np. Futoma 282, Podhale 244, Tarnów 272 - a przecież tom liczy 112 stron!). Także mylące są miejsca podane na okładce, bowiem Brzegu w ogóle w tej części nie ma (jest za to ziemia brzeska),a Wieliczka została opisana na równi z nieobecnymi Niepołomicami. Szkoda tego przeoczenia.
Jest sporo literówek, w tym ciekawe (s. 7) zabyki zamiast zabytków. Są inne błędy lub nieścisłości, np. wśród wymienionych indywidualności, związanych z Zakopanem zabrakło Jana Kasprowicza i jego "Harendy". Z całym szacunkiem dla dokonań Witkiewicza w powstanie stylu zakopiańskiego można było wspomnieć o zapożyczeniach z góralskiej architektury na Słowacji. W Łopusznej, czego nie ma w tekście, znajduje się grób księdza Tischnera - warto go zobaczyć choćby ze względu na skromny wygląd, zwłaszcza w porównaniu z sąsiednim grobowcem miejscowego proboszcza. To nie błąd, ale warto zauważyć, że w Chochołowie chaty myją nie właściciele (s. 57),ale właścicielki... Żywność na kampanię wojenną z Krzyżakami (s. 58) gromadzona podczas polowań, ale w różnych puszczach, nie tylko Niepołomickiej. A z Barbarą Zygmuntowi Augustowi najszczęśliwiej mieszkało się przed objęciem tronu, a więc zapewne w Knyszynie, nie w Niepołomicach. W tym samym tekście mamy też kilka błędów. "Kolejni królowie- Władysław Jagiełło, Zygmunt Stary..." - to skrót myślowy, ale z formalnego punktu widzenia - błąd. Podobnie wzmianka o Zygmuncie Auguście, a potem o dworze, który schronił się przed zarazą roku 1527, gdy ww. miał dopiero 7 lat, a rządził jego ojciec. Niby drobiazgi, ale jednak (wszystko s. 61). Na s. 62 dowiadujemy się o "wspominanej już śmierci księdza Baryczki" - ale to nie w tym tomie. Zresztą cały rozdział o Niepołomicach i Wieliczce powinien zostać przerobiony, także z powodu braku informacji o drewnianym kościele św. Sebastiana, a wszak Autorka często podkreśla swoją estymę do takich obiektów. Szkoda, że nic nie ma o dramatycznych, najnowszych losach Chatki Puchatka. I wreszcie - czwarta żona Władysława Jagiełły to Sonka Holszańska, nie Holsztyńska, jak na s. 102.
Opisane w tekście miejsca nie zawsze doczekały się fotografii. Nie sądzę, aby brakowało takowych, to raczej kwestia wyboru przez redakcję. A oczekiwałem np. jakiegoś zdjęcia z Góry św. Anny, Krapkowic, zameczku myśliwskiego w Tychach Promnicach, Łopusznej, Niedzicy, Czerwonego Klasztoru, śladów Beksińskiego w Sanoku - to wszystko jest przecież w tekście.
Ale żeby nie było tylko źle, trzeba wyróżnić sympatyczny tekst o Bieczu, ciekawy opis współczesnych kościołów Tychów i wreszcie - znakomity, moim zdaniem - opis Szlaku Polichromii Brzeskich. To chyba najciekawszy rozdział i duża zasługa Dzikowskiej, że przybliżyła mało znane zabytki szerokiemu kręgowi czytelników.
Reasumując - warto czytać i oglądać ten autorski przewodnik, spory plus dla Autorki, minus dla wydawnictwa za niechlujną (wymieniłem tylko część niedoróbek i błędów) edycję.

Najnowsza część cyklu "Polska znana i mniej znana" to oczywiście inny format już raz wydanego przewodnika po Polsce, bardzo osobistego i autorskiego, pióra znanej podróżniczki, Elżbiety Dzikowskiej. Niewielka rozmiarami książka zawiera znakomite fotografie, bardzo interesująco ilustrujące miejscowość, obiekt lub krajobraz, opisywany w kolejnych rozdziałach. Do tego niezbyt...