Zbiorcze wydania dwóch opowiadań Karola Ludwika Konińskiego wraz ze szkicem nie napisanego trzeciego oraz znakomitym opracowaniem. Autor, dziś zapomniany, przed wojną publikował głównie w prasie endeckiej, ale jeśli wierzyć informacjom z wiki - bez żadnych antysemickich wypowiedzi. Maria Dąbrowska była zdziwiona, że jego tak sensowna recenzja „Nocy i dni” znalazła się w nacjonalistycznym szmatławcu. Mimo to oba opowiadania Konińskiego doczekały się ekranizacji przez Stanisława Różewicza w latach sześćdziesiątych, pt. „Samotność we dwoje”, z Mieczysławem Voitem, Barbarą Horawianką i Ignacym Gogolewskim w rolach głównych.
Fabuła pierwszego z opowiadań jest adaptowaną na nasz grunt autentyczną historią, która wydarzyła się we Francji. Autor przeniósł ją do rodziny pastorskiej na Śląsku Cieszyńskim, albowiem dodał do niej rozważania teologiczne i etyczne, a duchowieństwo wyznania z którym się identyfikował z zasady nie może mieć rodzin. Jak łatwo się domyśleć ma miejsce pewna tragedia, istotnie świetnie literacko zbudowana i przedstawiona. W kluczowym momencie z punktu widzenia pastora. Wszystko jest okraszone cytatami biblijnymi (z protestanckiej Biblii Gdańskiej) i rozważaniami głównego bohatera.
Drugie z opowiadań, napisane po czterech latach, to dalszy ciąg historii pastora Hubiny. Jak biblijnemu Hiobowi przychodzi mu stawić czoła kolejnym klęskom. Nie tylko osobistym, ale i ideowym. Toczy bowiem pojedynek z nauczycielem muzyki na polu czynów i na polu wartości. A w roli sędziego występuje osoba, która jednocześnie jest celem bądź nagrodą bądź ofiarą zwycięzcy. Czy szlachetność jest atrakcyjniejsza niż zewnętrzna atrakcyjność? Czy zaufanie odpłacone będzie przywiązaniem i uczciwością? I co da pogwałcenie tych zasad przez tego, który je głosi? Tym razem rozważania teologiczne, czy raczej religijne, przyćmione są przez psychologię i konflikt ogólnokulturowy, w którym autor w negatywnym świetle przedstawia indywidualistyczne teorie Maxa Stirmera oraz filozofię Nietzschego. Jak i w pierwszej części mamy mnóstwo cytatów biblijnych, ale także literackich, szczególnie z polskiej poezji i niemieckiej filozofii. Oba dzieła łączy literacka figura węża oraz użycie w niewłaściwym momencie siły. Opowiadania są napisane ładnym, aczkolwiek zbyt archaicznym językiem, ze sprawnym budowaniem nastroju oraz niezmiernie smutne. Ciekawa proza, warta przeczytania, aczkolwiek na pewno nie arcydzieło.

Zbiorcze wydania dwóch opowiadań Karola Ludwika Konińskiego wraz ze szkicem nie napisanego trzeciego oraz znakomitym opracowaniem. Autor, dziś zapomniany, przed wojną publikował głównie w prasie endeckiej, ale jeśli wierzyć informacjom z wiki - bez żadnych antysemickich wypowiedzi. Maria Dąbrowska była zdziwiona, że jego tak sensowna recenzja „Nocy i dni” znalazła się w...