Rok temu po raz pierwszy natknęłam się na książki tej autorki i od razu połknęłam bakcyla. Nic dziwnego, w końcu jestem fanką tzw. slow burn, a Zapatę okrzyknięto mistrzynią tego gatunku. "Kulti" to jedna z moich ulubionych lektur i z chęcią do niej wracam. Niestety, "Dear Aaron" nie trafi na tę półkę. Coś poszło nie tak. Sam pomysł na fabułę mnie zaintrygował, ale przez pierwsze 30% książki po prostu wiało nudą. Jestem jak najbardziej za wnikliwym i stopniowym budowaniem relacji między bohaterami, ale to wszystko brzmiało dla mnie trochę jak "ple ple ple" i... bach! Nagle z tego "ple ple ple" narodziło się wielkie uczucie. O ile mamy dostęp do myśli bohaterki i, powiedzmy, jesteśmy w stanie zrozumieć skąd takie jej silne zaangażowanie w tę realcję, o tyle nagła zazdrość i posesywność ze strony Aarona wydała mi się nieco sztuczna i bezpodstawna. Co więcej, przez połowę powieści, dopóki nie padła konkretna cyfra, miałam wrażenie, że główna bohaterka to nastolatka. Jej reakcje i przemyślenia absolutnie nie wskazywały na to, że jest dorosłą kobietą.
Wiem, że zazwyczaj czytamy romanse by uciec od szarej codzienności i przez to wiele im wybaczamy - niespójność, brak realizmu itp. Rozumiem to, ponieważ sama tak czasami robię. Jednak chyba od pani Zapaty oczekuję trochę więcej - w porównaniu do jej poprzednich powieści, "Dear Aaron" wydała mi się naiwna i płytka. Oczywiście, książka spisuje się jako czytadło, ale wracać do niej nie będę. Może innym bardziej przypadnie do gustu.

Rok temu po raz pierwszy natknęłam się na książki tej autorki i od razu połknęłam bakcyla. Nic dziwnego, w końcu jestem fanką tzw. slow burn, a Zapatę okrzyknięto mistrzynią tego gatunku. "Kulti" to jedna z moich ulubionych lektur i z chęcią do niej wracam. Niestety, "Dear Aaron" nie trafi na tę półkę. Coś poszło nie tak. Sam pomysł na fabułę mnie zaintrygował, ale przez...